ScrutiniZing
Τελικα αυτη η πολη με τρελλαινει. Εγω τρελλαινω τον εαυτο μου. Πηρα το παιδι και το γατι και εφυγα.Στο εξοχικο. Ετσι, ξαφνικα.
Αμολησα το γατι εξω στην βροχη και καπου ευχηθηκα να εβρισκε την αγρια φυση του, η σκεψη του να μην ζω ανοιγοντας και κλεινοντας πορτες -εμποδια στο διαβα του μου φανηκε παραδεισος.
Τιποτα δεν τον κουναει, περασε το dιημερο κολλημενος στα παραθυρα, αν και σημερα κυνηγησε τ'αδερφια του και πηγε και στο διπλα κτημα. ευτυχως γιατι η μικρη θα στεναχωριοταν αν εφευγε τελικα.
Βρεθηκα το πρωτο βραδυ τρελλαμενη να γυρναω σαν το αγριμι μες το σπιτι, το αγχος στα 100.
Ξεφυλλισα λιγα βιβλια της μανας μου και το ματι μου επεσε σε ενα που μου χε δωσει και της ειχα επιστρεψει αδιαβαστο (μεταξυ μας εχουμε γυρω στις 4 βιβλιοθηκες τοιχου τοιχου γεματες βιβλια...και αποθηκες, και παταρια)
Ημουν προβληματισμενη απο τον μη ελεγχο μου στην κατασταση που βιωνα, ενιωθα οτι ολα ηταν θεμα περσπεκτιβ αλλα δεν εβρισκα που ηταν το λαθος.
Εχουμε ενα παιδι και εναν ενηλικα μεσα μας ελεγα, μονο που στα χειροτερα μου το παιδι μεσα μου πληγωμενο απαιτει(?) και ο ενηλικας κρινει και συμβουλευει, το παιδι με κανει πιθανοτατα να μην μπορω να στεριωσω σε δουλεια, και να δυσκολευομαι στις καθημερινες μου σχεσεις με τους αλλους, αλλα και ο μεγαλος μεσα μου ολο "πρεπει" και "μη" ειναι...
και ειδα το φως το αληθινο.
το βιβλιο εξηγουσε οτι υπηρχαν θετικα και αρνητικα.
Πχ το θετικο παιδι ειναι αυτο που χαιρεται που θα παει σινεμα, που τρωει μια σοκολατα , που χορευει τραγουδαει...
Να κατι που δεν το χα σκεφτει.
Αλλα το κυριοτερο ειναι οτι υπαρχει μεν παιδι και ενηλικας αλλα υπαρχει και Γονιος.
Πιο σωστα το Παιδι και ο Γονιος ειναι τα αλογα και ο Ενηλικας ειναι ο αμαξας.
Ο Γονιος ειναι η ηθικη πλευρα του ατομου, το Παιδι τα θελω και η ευχαριστηση, και ο Ενηλικας αυτος που χειριζεται την καθε κατασταση.
Im not grown up.
Εχω τον γονιο, οποτε λεω πρεπει, σηκω ξεκουνησου...
Εχω σιγουρα το παιδι, κατι που μου το ενισχυω τις μερες που δεν εχω αυτοπεποιθηση, που φοβαμαι, που θα βγω εξω,που μιλαω με τους δικους μου,
Δεν εχω ομως σε πληροτητα αυτον που αποφασιζει τι ειναι το καλυτερο, που βαζει μια ισσοροπια.
Παρηγορηθηκα οταν σκεφτηκα τους γυρω μου...δεν ηξερα πολλους που να ηταν ενηλικες either.
Ομως αυτο δεν ηταν δικαιολογια.
Εξηγουσε επισης την εναλλαγη και τα προβληματα στις σχεσεις μου με δικους μου ανθρωπους.
Πχ αν πω 'πωπω, ποναει ο λαιμος μου" οταν σηκωθω το πρωι σαφεστατα μιλαει το παιδι.
Αν ο συντροφος μου μου πει..."Ξαπλωσε και πιες μια ασπιρινη" αντιδρα σαν γονιος στο προβλημα μου και η πλευρα μου που ηθελε στοργη και προδερμ θα γουργουρισει
Οταν ομως μου απαντουσε " πω πω εγω να δεις" γυρνουσε πολυ γρηγορα η ατμοσφαιρα σε ξιδι.
Πως δηλαδη διαφορες συμπεριφορες μας μπορουν να γινουν και αιτια τριβης οταν δεν συμπεφτουν..
ενδιαφερον.
(Θα το αναλυσω καποια αλλη στιγμη....)
Εμεινα σκεφτικη. Παντα εκρινα αρνητικα την μητερα μου στο οτι ηταν womanchild και τωρα απο μια εξωφρενικη αποψη εβλεπα οτι και γω ειμαι ετσι.
Απεφυγα στην ζωη μου να κανω αυτα που εκανε για τους λογους που εκεινη το εκανε αλλα κατεληξα να κανω τα ιδια, για αλλους λογους.
Εξηγω.
Η μαμα μια ζωη κλαιγοταν για τα προβληματα της, το τι της κανανε οι αλλοι. Μαρτυρας. παντου, σε οποιον ηθελε να ακουσει.
Ηθελε παντα να της πουν "καυμενη μου τι τραβας"
Εγω απο την αλλη αυτο το σιχαινομουν.
Με ειχε φερει απειρες φορες σε δυσκολη θεση.(αφου μιλουσε και για μενα) Αλλα κυριως I didnt respect her for it.
Απο την αλλη, ηταν ανθρωπος που ειναι αρκετα δηθεν. Δηλαδη 2 λεπτα πιο πριν μου δηλωνε ποσο μισουσε μια φιλη της και μετα την δεχοταν σπιτι της και κραταγε την φιλια για χρονια.
Το '"σου χαμογελαω μπροστα σου για κοινωνικους λογους" ηταν κατι που με ειχε σοκαρει.
Οποτε αποφασισα να ειμαι Ντομπρα. Παντα.
Και να μην κρυβομαι. Που σημαινει οτι οι πραξεις μου πρπει να ηταν καθαρες, να μην μου φεενουν ντροπη. οταν ντρεπομαστε κρυβομαστε. Καλο σκεπτικο τα "απλυτα" στην φορα αφου δεν ειναι τοσο βρωμικα με την μονη διαφορα οτι δεν ζουσα σε γυαλα η σε βουνο
Γιατι καμια φορα οι ανθρωποι διπλα σου κανουν πραγματα για τα οποια ντρεπεσαι. (η σε πονανε και θες απλα να μιλησεις).
και καταληγεις να μιλας ελευθερα γιατι δεν νιωθεις οτι ειναι δικο σου καθεαυτου προβλημα, ομως ερμηνευεται...(οχι παντα αλλα συνηθως,) οτι δεν εχεις αξιοπρεπεια, οτι ζητας λυπηση κλπ...
Σαν το ανεκδοτο με το ζευγαρι στην οχθη της θαλασσας που βλεπει απο απεναντι μια πολη μες την νυχτα
"αχ κοιτα απεναντι, τοσοι ανθρωποι, ζουνε, αγαπανε , τρωνε παιζουνε, ερωτευονται..."
" χμμ, εγω βλεπω μονο ηλεκτρικα φωτα"
Τα παντα ειναι θεμα ερμηνειας right?
Kαι οκ, εχω αυτην την ερμηνεια, χεστηκα για το τι σκεφτονται οι αλλοι, ναι?
Λογικα, ετσι επρεπε να λειτουργω και ετσι -νομιζω λειτουργουσα καποτε, τουλαχιστον με μεγαλυτερη συχνοτητα.
Δεν εχω ψαξει ακομα τι φταιει, τι δυναμωσε το φοβισμενο παιδι μεσα μου αλλα εχω μια υποννοια.
Το σημαντικο ειναι οτι η αυτοπεποιθηση μου ειναι πλεον σαν μια σκακιερα, μια μερα ειναι στα πανω της μια στα κατω της.
Μια με νοιαζει τι ερμηνεια δινεται, μια δεν με νοιαζει.
Με νοιαζει οταν εμπλεκονται πραγματα που θελω πολυ.
Μαλλον επειδη εκει ΘΕΛΩ κατι πολυ, γινομαι παιδι, ευαλωτη.
S imple, right?
Διαβαζα διαβαζα και εβλεπα ολο και πιο πολυ ενα ξεκαθαρο μοτιβο, που μου ελυνε τις αποριες μου.
Δεν ημουν κακη ενηλικας βερσους κακου παιδιου.
Ημουν καλη γονιος βερσους καλου παιδιου χωρις καθολου μετρο.
Ισσοροπια.
Τι ημουν?
Ειμαι?
Το βιβλιο ελεγε να γραφουμε καθε μερα.
Το εκανα καθε μερα εδω.
Και κει αρχισα να σκεφτωμαι το αλλο.
Την μια μερα θελω να κανω χαβαλε και το κανω, απευθυνομαι σε τριτους.
Μια αλλη φορα θελω να γραψω τις σκεψεις μου(οπως καλη ωρα)
Μια αλλη θελω απλα να βρω 2-3 ανθρωπους να περασει το βραδυ.
μιαν αλλη απλα "αδειαζω".
Καποιος που μπαινει εδω δεν ξερει ομως ποτε εγω γραφω σε μενα...αν γραψω μια φορα απαυθυνομενη σε αλλους, τελειωσε.
παντα απαυθυνομαι σε αλλους, right?
Οποτε ολα μου τα βαβα, ολα μου τα εσωτερικα....που ξετυλιχτηκαν εδω...
αρχισα να βλεπω γιατι πιθανον να μην ημουν αρεστη( Κατι που ζητουσε απαντηση γιατι εμπλεκονται και τα επαγγελματικα μου, η κοινη κοινωνικη ζωη μου με της κορης μου κλπ.)
Αρχισα να καταλαβαινω γιατι ο καθε αγνωστος ενιωθε αρκετα ανετα να με βρισει.
Εγω του ανοιγα την πορτα και του εδινα αυτην την ανεση.
Μονο που δεν καθομουν στα τεσσερα!
Nαι, σιγουρα η σκεψη αυτο προστασιας με χαλαει και θα ηθελα να βλεπω ολον τον κοσμο ωραιο και ροζ, και na συνεχιζω να γραφω ετσι σε πεισμα της πραγματικοτητας.
Ειπαμε το παιδι μεσα μου παντα υπερισχυει.
Βαζω τον καθρεφτη και βλεπω ενα 5χρονο να με κοιτταει
Ακομα και αυτη η αναλυση μου φαινεται περιττη.
Η εναλλαγη ειναι αστραπιαια.
Αμεσως αλλαζω σκεπτικο, φευγει το συναισθημα του "μπουχου, να ηταν ο κοσμος αγγελικα πλασμενος"
Θυμαμαι την μεριδα ανθρωπων που θελουν να πληγωσουν, θελουν να βγαλουν το δικο τους παιδι απο μεσα τους( και ειναι και πολυ κακομαθημενο το μπασταρδο)
Και αμεσως νιωθω σαν την δασκαλα μπροστα στα πιτσιρικια.
θα κατσω να τους πω και πως τον παιρνω?
(λεω πολλα στους μαθητες μου αλλα οχι κι ετσι)
Πρεπει να αρχισω φανταζομαι να αντιλαμβανομαι τον εαυτο μου ως ενηλικα.
Λιγο δυσκολο οταν εισαι 1.50 και με μαγουλα παντου, αλλα nevertheless, αφου νιωθω τον Γονιο πολυ εντονα, και το Παιδι επισης, πρεπει να θυμισω στον εαυτο μου οτι μονο ο αμαξας θα μου διωξει τις φοβιες και το στρες οτι δεν θα με γουσταρουν στην δουλεια, οτι δεν θα καταφερω να ζησω μονη το παιδι μου, και θα με απεγλωβισει απο παλια μοτιβα.
Γιατι καλο το καραοκε και το βιβλιο και ολα, αλλα καποια στιγμη πρεπει να σταματησω να περηφανευομαι μεσα μου για τα πυργακια στην αμμο που φτιαχνω και να σκεφτω σαν ενηλικας.
Να υπενθυμιζω στον εαυτο μου οτι ειμαι μεγαλη πια (για ποτε εξαφανιζονται οι φοβιες μου ειναι απιστευτο) και να αναπληρωσω την παλια εικονα με την καινουργια, να την δυναμωσω, να αποφευγω επαφες με τους δικους μου "(να μαθεις να οδηγεις? τρελλαθηκες? για να σκοτωθεις? κλπ κλπ), να σταματησω συναισθηματικα δεσιματα που με βαζουν και μονο στην θεση του γονιου ( σαν αντιβαρο) και να βρω μια ισσοροπια.
Και νομιζω οτι εχω παρει μια μικρη γευση του τι πρεπει να κανω.
Πρωτ απολα να βγω απο την συναισθηματικη παραλυση στην οποια εχω μπει τον τελευταιο μηνα λογω οικογενειακων προβληματων και να πεταξω απο πανω μου το (εγκατελειμενο)παιδι.
Δεν εγκαταλειψαν εμενα. Δεν ειμαι εκεινο το παιδι που ενιωσε εγκαταλειψη.
(δεν ξεριζωνεται τοσο ευκολα αυτο, θελει δουλεια με τον ειδικο)
Kαι τοτε 'μονο τοτε δεν θα ειμαι ευαισθητη -σαν παιδι- στην μαλακια των αλλων, και την δικη μου.
Οσο για το μπλογκ.
Καλο ειναι. Οπως ειναι και το κρασι, και το σεξ και ολα στην ζωη μας.
Ειναι τελειο απο την αποψη οτι οταν μιλαμε σε καποιον, ουσιαστικα θελουμε απλα να ειναι εκει και να ακουσουμε τον εαυτο μας να μιλησει, χρειαζομαστε την ΠΑΡΟΥΣΙΑ, τον ωμο. Σπανιως θελουμε πια τοση καθοδηγηση ( καλα οχι ολοι)
Και το μπλογκ την κανει αυτην την δουλεια οταν δεν μαλακιζομαστε σε κλικες, η σε shows
Αλλα θελει κι αυτο μετρο.
Τελικα.
Γιατι εγω, απ'οτι φαινεται τελικα επηρεαζομαι.
Οσο πιο πολυ οικεια γινομαι, τοσο πιο ευκολα μπορει να χεσει ο αλλος πανω μου (αν ειναι χεστης) και μπορει να μην με ακουμπα (φοραω αδιαβροχο μοστ οφ δε ταιμ), δεν παυει να ειναι μια αρνητικη πραξη, που βρωμα για ολους.
Και που δεν θα επρεπε, οχι να επιτρεπω, αλλα να μην ειμαι τοσο προσβασιμη.
Και δεν μιλαω για καλαμι.
Μιλαω να σταματησω να ειμαι ατ eye level με ολους.
Να σταθω στο δικο μου υψος (αναθεμα αν ξερω πια ποιο ειναι) και αν θελει, ας κανει αλλος την προσπαθεια να κανει eye level μαζι μου.
Δεν νομιζω ομως να μην υπαρχουν αλλοι εκει που θαμαι.
Του πουστη.
Εδινα ευκολα.
Γιατι να εκτιμησει ο αλλος εμενα και το μεσα μου οταν ΔΙΝΩ ετσι, κομματια του εαυτου μου?
Εδινα για να με γουσταρουν? (αμφιβαλλω, ποτε δεν ημουν ποπιουλαρ, για να αποσκοπω σε αυτο)
Εδινα γιατι θεωρουσα οτι ολοι ειναι καλοι κατα βαθος?
Καιρος να δωσω ενα γλυφιτζουρι σ αυτην την πλευρα του εαυτου μου και να αναλαβει καποιος αλλος τις αποφασεις.
Για να μην με κοιτανε σαν ουφο, σαν "μαρτυρα" (μπλιαχ), σαν τρομερα δυνατη, σαν φιλη, σαν εχθρο, ενα ματσο αγνωστοι.
Γιατι εσεις μπορει να με ξερετε καλα-και δεν (πολυ) μετανιωνω γι αυτο...εμαθα πολλα για τον κοσμο μεσα απο τις αντιδρασεις του.
Αλλα the truth of the matter is, οτι δεν ξερω κανεναν σας.
Ζντοιγκ
Ναι, τωρα με χτυπησε.
(καθησα να το γραψω πριν μπω στο μαιλ και επηρεαστω απ αυτα που θα διαβαζα....και ειλικρινα πολλοι εισασταν τοσο σωστοι, ως προς την αναλυση, την ξεκουραση, κλπ κλπ Και γελασα πολλοι με τους ανωνυμους που μιλουσαν μεταξυ τους :D )
Αμολησα το γατι εξω στην βροχη και καπου ευχηθηκα να εβρισκε την αγρια φυση του, η σκεψη του να μην ζω ανοιγοντας και κλεινοντας πορτες -εμποδια στο διαβα του μου φανηκε παραδεισος.
Τιποτα δεν τον κουναει, περασε το dιημερο κολλημενος στα παραθυρα, αν και σημερα κυνηγησε τ'αδερφια του και πηγε και στο διπλα κτημα. ευτυχως γιατι η μικρη θα στεναχωριοταν αν εφευγε τελικα.
Βρεθηκα το πρωτο βραδυ τρελλαμενη να γυρναω σαν το αγριμι μες το σπιτι, το αγχος στα 100.
Ξεφυλλισα λιγα βιβλια της μανας μου και το ματι μου επεσε σε ενα που μου χε δωσει και της ειχα επιστρεψει αδιαβαστο (μεταξυ μας εχουμε γυρω στις 4 βιβλιοθηκες τοιχου τοιχου γεματες βιβλια...και αποθηκες, και παταρια)
Ημουν προβληματισμενη απο τον μη ελεγχο μου στην κατασταση που βιωνα, ενιωθα οτι ολα ηταν θεμα περσπεκτιβ αλλα δεν εβρισκα που ηταν το λαθος.
Εχουμε ενα παιδι και εναν ενηλικα μεσα μας ελεγα, μονο που στα χειροτερα μου το παιδι μεσα μου πληγωμενο απαιτει(?) και ο ενηλικας κρινει και συμβουλευει, το παιδι με κανει πιθανοτατα να μην μπορω να στεριωσω σε δουλεια, και να δυσκολευομαι στις καθημερινες μου σχεσεις με τους αλλους, αλλα και ο μεγαλος μεσα μου ολο "πρεπει" και "μη" ειναι...
και ειδα το φως το αληθινο.
το βιβλιο εξηγουσε οτι υπηρχαν θετικα και αρνητικα.
Πχ το θετικο παιδι ειναι αυτο που χαιρεται που θα παει σινεμα, που τρωει μια σοκολατα , που χορευει τραγουδαει...
Να κατι που δεν το χα σκεφτει.
Αλλα το κυριοτερο ειναι οτι υπαρχει μεν παιδι και ενηλικας αλλα υπαρχει και Γονιος.
Πιο σωστα το Παιδι και ο Γονιος ειναι τα αλογα και ο Ενηλικας ειναι ο αμαξας.
Ο Γονιος ειναι η ηθικη πλευρα του ατομου, το Παιδι τα θελω και η ευχαριστηση, και ο Ενηλικας αυτος που χειριζεται την καθε κατασταση.
Im not grown up.
Εχω τον γονιο, οποτε λεω πρεπει, σηκω ξεκουνησου...
Εχω σιγουρα το παιδι, κατι που μου το ενισχυω τις μερες που δεν εχω αυτοπεποιθηση, που φοβαμαι, που θα βγω εξω,που μιλαω με τους δικους μου,
Δεν εχω ομως σε πληροτητα αυτον που αποφασιζει τι ειναι το καλυτερο, που βαζει μια ισσοροπια.
Παρηγορηθηκα οταν σκεφτηκα τους γυρω μου...δεν ηξερα πολλους που να ηταν ενηλικες either.
Ομως αυτο δεν ηταν δικαιολογια.
Εξηγουσε επισης την εναλλαγη και τα προβληματα στις σχεσεις μου με δικους μου ανθρωπους.
Πχ αν πω 'πωπω, ποναει ο λαιμος μου" οταν σηκωθω το πρωι σαφεστατα μιλαει το παιδι.
Αν ο συντροφος μου μου πει..."Ξαπλωσε και πιες μια ασπιρινη" αντιδρα σαν γονιος στο προβλημα μου και η πλευρα μου που ηθελε στοργη και προδερμ θα γουργουρισει
Οταν ομως μου απαντουσε " πω πω εγω να δεις" γυρνουσε πολυ γρηγορα η ατμοσφαιρα σε ξιδι.
Πως δηλαδη διαφορες συμπεριφορες μας μπορουν να γινουν και αιτια τριβης οταν δεν συμπεφτουν..
ενδιαφερον.
(Θα το αναλυσω καποια αλλη στιγμη....)
Εμεινα σκεφτικη. Παντα εκρινα αρνητικα την μητερα μου στο οτι ηταν womanchild και τωρα απο μια εξωφρενικη αποψη εβλεπα οτι και γω ειμαι ετσι.
Απεφυγα στην ζωη μου να κανω αυτα που εκανε για τους λογους που εκεινη το εκανε αλλα κατεληξα να κανω τα ιδια, για αλλους λογους.
Εξηγω.
Η μαμα μια ζωη κλαιγοταν για τα προβληματα της, το τι της κανανε οι αλλοι. Μαρτυρας. παντου, σε οποιον ηθελε να ακουσει.
Ηθελε παντα να της πουν "καυμενη μου τι τραβας"
Εγω απο την αλλη αυτο το σιχαινομουν.
Με ειχε φερει απειρες φορες σε δυσκολη θεση.(αφου μιλουσε και για μενα) Αλλα κυριως I didnt respect her for it.
Απο την αλλη, ηταν ανθρωπος που ειναι αρκετα δηθεν. Δηλαδη 2 λεπτα πιο πριν μου δηλωνε ποσο μισουσε μια φιλη της και μετα την δεχοταν σπιτι της και κραταγε την φιλια για χρονια.
Το '"σου χαμογελαω μπροστα σου για κοινωνικους λογους" ηταν κατι που με ειχε σοκαρει.
Οποτε αποφασισα να ειμαι Ντομπρα. Παντα.
Και να μην κρυβομαι. Που σημαινει οτι οι πραξεις μου πρπει να ηταν καθαρες, να μην μου φεενουν ντροπη. οταν ντρεπομαστε κρυβομαστε. Καλο σκεπτικο τα "απλυτα" στην φορα αφου δεν ειναι τοσο βρωμικα με την μονη διαφορα οτι δεν ζουσα σε γυαλα η σε βουνο
Γιατι καμια φορα οι ανθρωποι διπλα σου κανουν πραγματα για τα οποια ντρεπεσαι. (η σε πονανε και θες απλα να μιλησεις).
και καταληγεις να μιλας ελευθερα γιατι δεν νιωθεις οτι ειναι δικο σου καθεαυτου προβλημα, ομως ερμηνευεται...(οχι παντα αλλα συνηθως,) οτι δεν εχεις αξιοπρεπεια, οτι ζητας λυπηση κλπ...
Σαν το ανεκδοτο με το ζευγαρι στην οχθη της θαλασσας που βλεπει απο απεναντι μια πολη μες την νυχτα
"αχ κοιτα απεναντι, τοσοι ανθρωποι, ζουνε, αγαπανε , τρωνε παιζουνε, ερωτευονται..."
" χμμ, εγω βλεπω μονο ηλεκτρικα φωτα"
Τα παντα ειναι θεμα ερμηνειας right?
Kαι οκ, εχω αυτην την ερμηνεια, χεστηκα για το τι σκεφτονται οι αλλοι, ναι?
Λογικα, ετσι επρεπε να λειτουργω και ετσι -νομιζω λειτουργουσα καποτε, τουλαχιστον με μεγαλυτερη συχνοτητα.
Δεν εχω ψαξει ακομα τι φταιει, τι δυναμωσε το φοβισμενο παιδι μεσα μου αλλα εχω μια υποννοια.
Το σημαντικο ειναι οτι η αυτοπεποιθηση μου ειναι πλεον σαν μια σκακιερα, μια μερα ειναι στα πανω της μια στα κατω της.
Μια με νοιαζει τι ερμηνεια δινεται, μια δεν με νοιαζει.
Με νοιαζει οταν εμπλεκονται πραγματα που θελω πολυ.
Μαλλον επειδη εκει ΘΕΛΩ κατι πολυ, γινομαι παιδι, ευαλωτη.
S imple, right?
Διαβαζα διαβαζα και εβλεπα ολο και πιο πολυ ενα ξεκαθαρο μοτιβο, που μου ελυνε τις αποριες μου.
Δεν ημουν κακη ενηλικας βερσους κακου παιδιου.
Ημουν καλη γονιος βερσους καλου παιδιου χωρις καθολου μετρο.
Ισσοροπια.
Τι ημουν?
Ειμαι?
Το βιβλιο ελεγε να γραφουμε καθε μερα.
Το εκανα καθε μερα εδω.
Και κει αρχισα να σκεφτωμαι το αλλο.
Την μια μερα θελω να κανω χαβαλε και το κανω, απευθυνομαι σε τριτους.
Μια αλλη φορα θελω να γραψω τις σκεψεις μου(οπως καλη ωρα)
Μια αλλη θελω απλα να βρω 2-3 ανθρωπους να περασει το βραδυ.
μιαν αλλη απλα "αδειαζω".
Καποιος που μπαινει εδω δεν ξερει ομως ποτε εγω γραφω σε μενα...αν γραψω μια φορα απαυθυνομενη σε αλλους, τελειωσε.
παντα απαυθυνομαι σε αλλους, right?
Οποτε ολα μου τα βαβα, ολα μου τα εσωτερικα....που ξετυλιχτηκαν εδω...
αρχισα να βλεπω γιατι πιθανον να μην ημουν αρεστη( Κατι που ζητουσε απαντηση γιατι εμπλεκονται και τα επαγγελματικα μου, η κοινη κοινωνικη ζωη μου με της κορης μου κλπ.)
Αρχισα να καταλαβαινω γιατι ο καθε αγνωστος ενιωθε αρκετα ανετα να με βρισει.
Εγω του ανοιγα την πορτα και του εδινα αυτην την ανεση.
Μονο που δεν καθομουν στα τεσσερα!
Nαι, σιγουρα η σκεψη αυτο προστασιας με χαλαει και θα ηθελα να βλεπω ολον τον κοσμο ωραιο και ροζ, και na συνεχιζω να γραφω ετσι σε πεισμα της πραγματικοτητας.
Ειπαμε το παιδι μεσα μου παντα υπερισχυει.
Βαζω τον καθρεφτη και βλεπω ενα 5χρονο να με κοιτταει
Ακομα και αυτη η αναλυση μου φαινεται περιττη.
Η εναλλαγη ειναι αστραπιαια.
Αμεσως αλλαζω σκεπτικο, φευγει το συναισθημα του "μπουχου, να ηταν ο κοσμος αγγελικα πλασμενος"
Θυμαμαι την μεριδα ανθρωπων που θελουν να πληγωσουν, θελουν να βγαλουν το δικο τους παιδι απο μεσα τους( και ειναι και πολυ κακομαθημενο το μπασταρδο)
Και αμεσως νιωθω σαν την δασκαλα μπροστα στα πιτσιρικια.
θα κατσω να τους πω και πως τον παιρνω?
(λεω πολλα στους μαθητες μου αλλα οχι κι ετσι)
Πρεπει να αρχισω φανταζομαι να αντιλαμβανομαι τον εαυτο μου ως ενηλικα.
Λιγο δυσκολο οταν εισαι 1.50 και με μαγουλα παντου, αλλα nevertheless, αφου νιωθω τον Γονιο πολυ εντονα, και το Παιδι επισης, πρεπει να θυμισω στον εαυτο μου οτι μονο ο αμαξας θα μου διωξει τις φοβιες και το στρες οτι δεν θα με γουσταρουν στην δουλεια, οτι δεν θα καταφερω να ζησω μονη το παιδι μου, και θα με απεγλωβισει απο παλια μοτιβα.
Γιατι καλο το καραοκε και το βιβλιο και ολα, αλλα καποια στιγμη πρεπει να σταματησω να περηφανευομαι μεσα μου για τα πυργακια στην αμμο που φτιαχνω και να σκεφτω σαν ενηλικας.
Να υπενθυμιζω στον εαυτο μου οτι ειμαι μεγαλη πια (για ποτε εξαφανιζονται οι φοβιες μου ειναι απιστευτο) και να αναπληρωσω την παλια εικονα με την καινουργια, να την δυναμωσω, να αποφευγω επαφες με τους δικους μου "(να μαθεις να οδηγεις? τρελλαθηκες? για να σκοτωθεις? κλπ κλπ), να σταματησω συναισθηματικα δεσιματα που με βαζουν και μονο στην θεση του γονιου ( σαν αντιβαρο) και να βρω μια ισσοροπια.
Και νομιζω οτι εχω παρει μια μικρη γευση του τι πρεπει να κανω.
Πρωτ απολα να βγω απο την συναισθηματικη παραλυση στην οποια εχω μπει τον τελευταιο μηνα λογω οικογενειακων προβληματων και να πεταξω απο πανω μου το (εγκατελειμενο)παιδι.
Δεν εγκαταλειψαν εμενα. Δεν ειμαι εκεινο το παιδι που ενιωσε εγκαταλειψη.
(δεν ξεριζωνεται τοσο ευκολα αυτο, θελει δουλεια με τον ειδικο)
Kαι τοτε 'μονο τοτε δεν θα ειμαι ευαισθητη -σαν παιδι- στην μαλακια των αλλων, και την δικη μου.
Οσο για το μπλογκ.
Καλο ειναι. Οπως ειναι και το κρασι, και το σεξ και ολα στην ζωη μας.
Ειναι τελειο απο την αποψη οτι οταν μιλαμε σε καποιον, ουσιαστικα θελουμε απλα να ειναι εκει και να ακουσουμε τον εαυτο μας να μιλησει, χρειαζομαστε την ΠΑΡΟΥΣΙΑ, τον ωμο. Σπανιως θελουμε πια τοση καθοδηγηση ( καλα οχι ολοι)
Και το μπλογκ την κανει αυτην την δουλεια οταν δεν μαλακιζομαστε σε κλικες, η σε shows
Αλλα θελει κι αυτο μετρο.
Τελικα.
Γιατι εγω, απ'οτι φαινεται τελικα επηρεαζομαι.
Οσο πιο πολυ οικεια γινομαι, τοσο πιο ευκολα μπορει να χεσει ο αλλος πανω μου (αν ειναι χεστης) και μπορει να μην με ακουμπα (φοραω αδιαβροχο μοστ οφ δε ταιμ), δεν παυει να ειναι μια αρνητικη πραξη, που βρωμα για ολους.
Και που δεν θα επρεπε, οχι να επιτρεπω, αλλα να μην ειμαι τοσο προσβασιμη.
Και δεν μιλαω για καλαμι.
Μιλαω να σταματησω να ειμαι ατ eye level με ολους.
Να σταθω στο δικο μου υψος (αναθεμα αν ξερω πια ποιο ειναι) και αν θελει, ας κανει αλλος την προσπαθεια να κανει eye level μαζι μου.
Δεν νομιζω ομως να μην υπαρχουν αλλοι εκει που θαμαι.
Του πουστη.
Εδινα ευκολα.
Γιατι να εκτιμησει ο αλλος εμενα και το μεσα μου οταν ΔΙΝΩ ετσι, κομματια του εαυτου μου?
Εδινα για να με γουσταρουν? (αμφιβαλλω, ποτε δεν ημουν ποπιουλαρ, για να αποσκοπω σε αυτο)
Εδινα γιατι θεωρουσα οτι ολοι ειναι καλοι κατα βαθος?
Καιρος να δωσω ενα γλυφιτζουρι σ αυτην την πλευρα του εαυτου μου και να αναλαβει καποιος αλλος τις αποφασεις.
Για να μην με κοιτανε σαν ουφο, σαν "μαρτυρα" (μπλιαχ), σαν τρομερα δυνατη, σαν φιλη, σαν εχθρο, ενα ματσο αγνωστοι.
Γιατι εσεις μπορει να με ξερετε καλα-και δεν (πολυ) μετανιωνω γι αυτο...εμαθα πολλα για τον κοσμο μεσα απο τις αντιδρασεις του.
Αλλα the truth of the matter is, οτι δεν ξερω κανεναν σας.
Ζντοιγκ
Ναι, τωρα με χτυπησε.
(καθησα να το γραψω πριν μπω στο μαιλ και επηρεαστω απ αυτα που θα διαβαζα....και ειλικρινα πολλοι εισασταν τοσο σωστοι, ως προς την αναλυση, την ξεκουραση, κλπ κλπ Και γελασα πολλοι με τους ανωνυμους που μιλουσαν μεταξυ τους :D )
Comments