Toxic Boyfriends
O «Μάρτυρας» (προσπαθεια δευτερη)
«Ήρθαν συνάδελφοί μου από την δουλειά, πες στην παρέα σου να προσποιηθεί ότι είσαι στρειτ και μην με αγκαλιάζεις»
Κοίταξα τον κολλητό μου, ήταν έτοιμος να πάθει αποπληξία.
Άντ’ αυτού τον βούτηξε και προσπάθησε να τον φιλήσει με το ζόρι.
Παρακολουθούσα. Ένιωθε μειωμένος, ένιωθε ότι ο άλλος ντρεπόταν για κεινον. Κυρίως ένιωθε ότι δεν σεβόταν τον ίδιο και τις επιλογές που είχε κάνει στην ζωή του.
Τον τράβηξα από το μανίκι και τον ρώτησα ως άλλος Φρόιντ με πολύ ήρεμο ύφος τι ήταν αυτό που τον πείραξε.
Ήθελα να βρει την πηγή της ενόχλησής του μόνος του.
Δεν του πήρε πολύ.
«Δεν με σέβεται, με απορρίπτει.»
«Εσύ σέβεσαι το γεγονός ότι δεν είναι έτοιμος να βγει παραέξω και να φωνάξει στους συναδέλφους του ότι είναι γκέι;»
«Μάλλον όχι» χαμογέλασε.
«Το θεωρείς σωστό όμως, να μου επιβάλλεται να προσποιηθώ;» συνέχισε ,
«Κάτι που δεν έκανα ποτέ.;…
‘Η να επιβάλλει σε σας το πώς θα είμαστε μεταξύ μας;»
«Ρε συ Ζαχαρία, αν σου πω να πηδήξεις από το παράθυρο, θα το κάνεις;»
«Όχι βέβαια»
«Γιατι βέβαια; Γιατι θεωρείς εύκολο σ’ αυτό να μου πεις «όχι» και σου είναι τόσο δύσκολο να πεις εσύ ένα ήρεμο «όχι» στην αίτηση του; ‘Η ακόμα, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι επειδή θα το ζητήσει από μας, εμείς θα το κάνουμε;»
Χαμογέλασε.
Το να είσαι 20 χρονών προϋποθέτει να έχεις πάθος, να αρπάζεσαι, να τρως το κεφάλι σου και να μαθαίνεις. Ο Ζαχαρίας είναι ακομπλεξάριστος, άνετος με την σεξουαλικότητα του. Δεν έχει φάει ποτέ φάπες, κοροϊδία, και αυτό φαίνεται από την άνεση του και το μόνιμο χαμόγελο του. Όπου πάμε, κλέβει καρδιές, και απ’ ότι καταλαβαίνω και βλέπω, έχει και πολύ επιτυχία.
Ήταν η πρώτη του ουσιαστική σχέση και ακόμα δεν ήξερε να αποφεύγει τις κακοτοπιές ή να διεκδικεί τα δικαιώματα του χωρίς να καταπατά τους άλλου.
Τους παρακολουθούσα τους λίγους μήνες που ήταν μαζί.
Μια τράβαγε ο ένας το σκοινί, μια ο άλλος.
Ο γκόμενός του ήταν αποκάλυψη για μένα.
Πάντα ήταν «αυτός που φέρθηκε σωστά και του φέρθηκαν σκάρτα οι άλλοι»
Αυτός που ήξερε πως πρέπει να είναι μια σχέση. Που έκανε μεγάλες δραματικές κινήσεις, και πάντα επέστρεφε. Που συνέχεια υποδείκνυε ποιος είναι ο σωστός δρόμος, τι είχε κάνει λάθος ο Ζαχαρίας και πόσο μεγαλόψυχος ήταν εκείνος που είχε την υπομονή να του δείξει ΠΩΣ να αγαπάει «σωστά»..
Και ναι , ο Ζαχαρίας είχε πολλά να μάθει, από το πώς μιλάμε, πότε μιλάμε, να μην αναλώνεται σε βλακείες αλλά να λέει τι τον ενοχλεί χωρίς ξεσπάσματα, και ναι, να είναι πιο κοντά στον σύντροφό του.
Αλλά όλα αυτά δεν γίνονται με καθοδήγηση, με « έτσι πρέπει» και υπενθύμιση του πόσο λάθος είναι.
Του γαμάς κάθε διάθεση να είναι αρεστός, χάνεις τον σεβασμό του γιατι, εφόσον είναι τόσο χάλια ο άλλος και κάθεσαι, «σκατά αυτοπεποίθηση έχεις».
Γενικά του είσαι φορτικός και πρηξαρχ*ιδης.
I should know.
Ήμουν και γω έτσι.
Πόσο πολύ υπέφερα που έβλεπα τον άλλον να ρισκάρει την σχέση, και ήμουν πολύ πρόθυμη σαν πιο έμπειρη (ναι οκ, είμαι τεκνατζού) να του δείξω τον σωστό τρόπο.
Ένιωθα τόσο αδικημένη που δεν μου αναγνώριζε την προσπάθεια, το γεγονός ότι δεν τον διαολόστελνα αλλά του έδινα κι άλλη ευκαιρία ενώ δεν του το χρωστούσα
Τι καλή που ήμουν, έλεγα μέσα μου.
Τι δογματική σκύλα που ήμουν, λέω τώρα.
Και έβλεπα τον τύπο να κάνει καρμπόν όλες τις κλασσικές κινήσεις και να δημιουργεί με λίγα λόγια όλες τις προδιαγραφές για να του φερθεί ο άλλος άσχημα.
Και ο Ζαχαρίας μια να νιώθει τύψεις, μια να καταπιέζεται, μια να τον διαολοστέλνει, μια να νιώθει τύψεις και η ζωή συνεχιζόταν.
Αυτό δεν ήταν σχέση, ήταν επιβολή του «εγώ», των «θέλω», με κινητήρια δύναμη την ανασφάλεια του ενός και την ανάγκη του για επιβεβαίωση και την ενόχληση του αλλού που μεταφραζόταν σε κακίες.
Και ο «πόλεμος» καλά κρατεί.
Μόνο που καμιά φορά έβγαινε ένα πραγματικό ζήτημα στην φόρα, όπως τώρα.
Πόσα δικαιώματα είχε ο ένας, και πόσα ο άλλος;
Ο ένας δεν είχε πρόβλημα να φιληθεί, να αγκαλιαστεί να πει σ’ αγαπώ, αλλά δεν ήθελε να το μάθουν στον πιο στενό κύκλο του.
Ο άλλος δεν ήθελε στα τόσα χρόνια που ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος, ξαφνικά να πρέπει να κρύβεται.
Ήταν θέμα υποχώρησης ή παραχώρησης;
Υποχώρηση προϋποθέτει θυσία και συνεπάγεται ενόχληση που καταπιέζουμε. Παραχώρηση είναι κάτι που δεν μας ενοχλεί και κάνουμε ένα βήμα πίσω από κατανόηση και ανάγκη για αρμονία, χωρίς χρεωστικό στο νοερό τεφτέρι μας.
Ποιος είχε δίκιο;
Ποιος είχε άδικο;
Δεν υπήρχε μία απάντηση..
Δεν υπήρχε μία λύση.
Και η μόνη που ωφελήθηκε από αυτήν την κατάσταση τελικά, ήμουν εγώ που είδα το αντρικό alter ego μου, να παθαίνει υστερικές κρίσεις, και ένιωσα άσχημα για όλους αυτούς που στο όνομα της αγάπης και της καλοσύνης (μου) τους γάμησα τον αδόξαστο.
Σκέφτηκα επίσης ότι τελικά πρέπει να ήμουν και γαμώ τα μ*υνια για να με ενέχεται ο άλλος σε τέτοιο βαθμό και τι κρίμα που δεν το είχα καταλάβει τότε αυτό, ίσως να είχα κάνει και διαφορετικές επιλογές και να μην διάλεγα (υποσυνείδητα πάντα), screw ups για να νιώσω τελικά, ανώτερη.
Ένιωσα ηλίθια που νόμιζα ότι κάθονταν να με ακούσουν (ή κάθονταν μαζί μου, σκέτα) επειδή-obviously- είχα δίκιο.
Τρομάρα μου.
Ξανακοίταξα τον τύπο.
Και πιο μεγάλος ήταν και ούτε τόσο όμορφος.
Nope, he wouldn’t stand a chance.
Ο μικρός θα τον παρατούσε.
Με αυτόν τον τρόπο, ο τύπος θα αποκτούσε άλλη μια πονεμένη ιστορία να διηγηθεί στον επόμενο…και το πόσο καλά φέρθηκε, ΑΥΤΟΣ.
Και ότι και να του έλεγα εγώ, ο Ζαχαρίας ή ο οποιοσδήποτε, δεν θα μπορούσε να τον κλονίσει…Το πιο τοξικό σ’ αυτήν την συμπεριφορά είναι και η πεποίθηση ότι έχεις πάντα δίκιο.
Ότι αυτό που λες εσύ, είναι η αλήθεια και όλα τα άλλα, λάθη.
Των άλλων.
Και μόνο.
«Ήρθαν συνάδελφοί μου από την δουλειά, πες στην παρέα σου να προσποιηθεί ότι είσαι στρειτ και μην με αγκαλιάζεις»
Κοίταξα τον κολλητό μου, ήταν έτοιμος να πάθει αποπληξία.
Άντ’ αυτού τον βούτηξε και προσπάθησε να τον φιλήσει με το ζόρι.
Παρακολουθούσα. Ένιωθε μειωμένος, ένιωθε ότι ο άλλος ντρεπόταν για κεινον. Κυρίως ένιωθε ότι δεν σεβόταν τον ίδιο και τις επιλογές που είχε κάνει στην ζωή του.
Τον τράβηξα από το μανίκι και τον ρώτησα ως άλλος Φρόιντ με πολύ ήρεμο ύφος τι ήταν αυτό που τον πείραξε.
Ήθελα να βρει την πηγή της ενόχλησής του μόνος του.
Δεν του πήρε πολύ.
«Δεν με σέβεται, με απορρίπτει.»
«Εσύ σέβεσαι το γεγονός ότι δεν είναι έτοιμος να βγει παραέξω και να φωνάξει στους συναδέλφους του ότι είναι γκέι;»
«Μάλλον όχι» χαμογέλασε.
«Το θεωρείς σωστό όμως, να μου επιβάλλεται να προσποιηθώ;» συνέχισε ,
«Κάτι που δεν έκανα ποτέ.;…
‘Η να επιβάλλει σε σας το πώς θα είμαστε μεταξύ μας;»
«Ρε συ Ζαχαρία, αν σου πω να πηδήξεις από το παράθυρο, θα το κάνεις;»
«Όχι βέβαια»
«Γιατι βέβαια; Γιατι θεωρείς εύκολο σ’ αυτό να μου πεις «όχι» και σου είναι τόσο δύσκολο να πεις εσύ ένα ήρεμο «όχι» στην αίτηση του; ‘Η ακόμα, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι επειδή θα το ζητήσει από μας, εμείς θα το κάνουμε;»
Χαμογέλασε.
Το να είσαι 20 χρονών προϋποθέτει να έχεις πάθος, να αρπάζεσαι, να τρως το κεφάλι σου και να μαθαίνεις. Ο Ζαχαρίας είναι ακομπλεξάριστος, άνετος με την σεξουαλικότητα του. Δεν έχει φάει ποτέ φάπες, κοροϊδία, και αυτό φαίνεται από την άνεση του και το μόνιμο χαμόγελο του. Όπου πάμε, κλέβει καρδιές, και απ’ ότι καταλαβαίνω και βλέπω, έχει και πολύ επιτυχία.
Ήταν η πρώτη του ουσιαστική σχέση και ακόμα δεν ήξερε να αποφεύγει τις κακοτοπιές ή να διεκδικεί τα δικαιώματα του χωρίς να καταπατά τους άλλου.
Τους παρακολουθούσα τους λίγους μήνες που ήταν μαζί.
Μια τράβαγε ο ένας το σκοινί, μια ο άλλος.
Ο γκόμενός του ήταν αποκάλυψη για μένα.
Πάντα ήταν «αυτός που φέρθηκε σωστά και του φέρθηκαν σκάρτα οι άλλοι»
Αυτός που ήξερε πως πρέπει να είναι μια σχέση. Που έκανε μεγάλες δραματικές κινήσεις, και πάντα επέστρεφε. Που συνέχεια υποδείκνυε ποιος είναι ο σωστός δρόμος, τι είχε κάνει λάθος ο Ζαχαρίας και πόσο μεγαλόψυχος ήταν εκείνος που είχε την υπομονή να του δείξει ΠΩΣ να αγαπάει «σωστά»..
Και ναι , ο Ζαχαρίας είχε πολλά να μάθει, από το πώς μιλάμε, πότε μιλάμε, να μην αναλώνεται σε βλακείες αλλά να λέει τι τον ενοχλεί χωρίς ξεσπάσματα, και ναι, να είναι πιο κοντά στον σύντροφό του.
Αλλά όλα αυτά δεν γίνονται με καθοδήγηση, με « έτσι πρέπει» και υπενθύμιση του πόσο λάθος είναι.
Του γαμάς κάθε διάθεση να είναι αρεστός, χάνεις τον σεβασμό του γιατι, εφόσον είναι τόσο χάλια ο άλλος και κάθεσαι, «σκατά αυτοπεποίθηση έχεις».
Γενικά του είσαι φορτικός και πρηξαρχ*ιδης.
I should know.
Ήμουν και γω έτσι.
Πόσο πολύ υπέφερα που έβλεπα τον άλλον να ρισκάρει την σχέση, και ήμουν πολύ πρόθυμη σαν πιο έμπειρη (ναι οκ, είμαι τεκνατζού) να του δείξω τον σωστό τρόπο.
Ένιωθα τόσο αδικημένη που δεν μου αναγνώριζε την προσπάθεια, το γεγονός ότι δεν τον διαολόστελνα αλλά του έδινα κι άλλη ευκαιρία ενώ δεν του το χρωστούσα
Τι καλή που ήμουν, έλεγα μέσα μου.
Τι δογματική σκύλα που ήμουν, λέω τώρα.
Και έβλεπα τον τύπο να κάνει καρμπόν όλες τις κλασσικές κινήσεις και να δημιουργεί με λίγα λόγια όλες τις προδιαγραφές για να του φερθεί ο άλλος άσχημα.
Και ο Ζαχαρίας μια να νιώθει τύψεις, μια να καταπιέζεται, μια να τον διαολοστέλνει, μια να νιώθει τύψεις και η ζωή συνεχιζόταν.
Αυτό δεν ήταν σχέση, ήταν επιβολή του «εγώ», των «θέλω», με κινητήρια δύναμη την ανασφάλεια του ενός και την ανάγκη του για επιβεβαίωση και την ενόχληση του αλλού που μεταφραζόταν σε κακίες.
Και ο «πόλεμος» καλά κρατεί.
Μόνο που καμιά φορά έβγαινε ένα πραγματικό ζήτημα στην φόρα, όπως τώρα.
Πόσα δικαιώματα είχε ο ένας, και πόσα ο άλλος;
Ο ένας δεν είχε πρόβλημα να φιληθεί, να αγκαλιαστεί να πει σ’ αγαπώ, αλλά δεν ήθελε να το μάθουν στον πιο στενό κύκλο του.
Ο άλλος δεν ήθελε στα τόσα χρόνια που ήταν ανοιχτά ομοφυλόφιλος, ξαφνικά να πρέπει να κρύβεται.
Ήταν θέμα υποχώρησης ή παραχώρησης;
Υποχώρηση προϋποθέτει θυσία και συνεπάγεται ενόχληση που καταπιέζουμε. Παραχώρηση είναι κάτι που δεν μας ενοχλεί και κάνουμε ένα βήμα πίσω από κατανόηση και ανάγκη για αρμονία, χωρίς χρεωστικό στο νοερό τεφτέρι μας.
Ποιος είχε δίκιο;
Ποιος είχε άδικο;
Δεν υπήρχε μία απάντηση..
Δεν υπήρχε μία λύση.
Και η μόνη που ωφελήθηκε από αυτήν την κατάσταση τελικά, ήμουν εγώ που είδα το αντρικό alter ego μου, να παθαίνει υστερικές κρίσεις, και ένιωσα άσχημα για όλους αυτούς που στο όνομα της αγάπης και της καλοσύνης (μου) τους γάμησα τον αδόξαστο.
Σκέφτηκα επίσης ότι τελικά πρέπει να ήμουν και γαμώ τα μ*υνια για να με ενέχεται ο άλλος σε τέτοιο βαθμό και τι κρίμα που δεν το είχα καταλάβει τότε αυτό, ίσως να είχα κάνει και διαφορετικές επιλογές και να μην διάλεγα (υποσυνείδητα πάντα), screw ups για να νιώσω τελικά, ανώτερη.
Ένιωσα ηλίθια που νόμιζα ότι κάθονταν να με ακούσουν (ή κάθονταν μαζί μου, σκέτα) επειδή-obviously- είχα δίκιο.
Τρομάρα μου.
Ξανακοίταξα τον τύπο.
Και πιο μεγάλος ήταν και ούτε τόσο όμορφος.
Nope, he wouldn’t stand a chance.
Ο μικρός θα τον παρατούσε.
Με αυτόν τον τρόπο, ο τύπος θα αποκτούσε άλλη μια πονεμένη ιστορία να διηγηθεί στον επόμενο…και το πόσο καλά φέρθηκε, ΑΥΤΟΣ.
Και ότι και να του έλεγα εγώ, ο Ζαχαρίας ή ο οποιοσδήποτε, δεν θα μπορούσε να τον κλονίσει…Το πιο τοξικό σ’ αυτήν την συμπεριφορά είναι και η πεποίθηση ότι έχεις πάντα δίκιο.
Ότι αυτό που λες εσύ, είναι η αλήθεια και όλα τα άλλα, λάθη.
Των άλλων.
Και μόνο.
Comments