Γατοβαφτισια
Εχω μια Περσικη γατα.
Την Ματουμπα.
εψαχνα το ονομα της καιρο και ενα βραδυ μουρθε.
Ομορφο, ευηχο, εξωτικο και καταδικης μου εμπνευσης.
Ετσι νομιζα τουλαχιστον.
Ειδα μετα απο μερικους μηνες το εργο not without my daughter, με την Sally Field.
ηταν η αληθινη ιστορια μιας αμερικανας που παντρευτηκε καποιον απο το Ιραν και οταν πηγανε εκει για διακοπες, αυτος αποφασισε να μεινουν, αν αυτη ηθελε να φυγει θα ηταν χωρις το παιδι τους.
Το ονομα του παιδιου, Ματομπ.
Φεγγαροαχτιδα.
και εκει επαθα σοκ.
διοτι εγω απο τοτε που με θυμαμαι, εχω μια λατρεια προς την σεληνη.
Την εχω σε ολα μου τα σκιτσα σχεδον, ολοστρογγυλη, σαν μανα που προσεχει τα παιδια της απο μακρια και τα αφηνει να κανουν τα λαθη τους.
Φιλη στην οποια μπορεις να μιλησεις οταν δεν υπαρχει κανεις αλλος.
Αν ζουσα στην αρχαιοτητα σιγουρα θα ημουν high priestess ή κατι τετοιο.
Το σοκ το επαθα γιατι καταλαβα οτι δεν ηταν συμπτωση.
Εχω ζησει μεχρι τα τεσσερα στο Ιραν και ξερω-θυμαμαι, οτι ειχα αρχισει να μιλαω τα Φαρσι. Ποσο καλα τα ειχα μαθει, δεν μπορω να σας το πω.
Τα ξεχασα ομως ολοκληρωτικα λιγο καιρο αφοτου φυγαμε.
Ολοκληρωτικα?
Αποδειξη πως οχι, τελικα.
Η μικρη μου αδυνατωντας να πει ολες αυτες τις συλλαβες, την ειχε μετονομασει buddah.(την γατα, οχι την σεληνη)
Πριν λιγους μηνες αποκτησαμε τον "διαολο", το ασπρο γατακι.
Η κορη μου παιζει με τις ωρες και τελικα ηταν η καλυτερη αποφαση που μπορουσα να παρω ακομα κι αν εμενα μου σπαει τα νευρα(εχω συνηθισει με τον ηπιο χαρακτηρα της μεγαλης...αλλο πραγμα τα γατια ρατσας τελικα)
To onoma του ηταν προβλημα.
τι γκανταλφ, τι κασπερ,τι γκολουμ, τι γατοσκυλο, τι μπλακι,τι κασκολ(εκει ζουσε τις πρωτες μερες που το πηραμε), τιποτα δεν κολλαγε.
Αρχισα να αναρωτιεμαι αν θα του εμενε το "γατακι" να τελειωνουμε.
Χτες ξεκινησα να γραφω στο ειδικο βιβλιο της μικρης το θεμα Ματουμπα -Μπουντα για να μην το ξεχασω.
και τελικα ειδα οτι η λυση ηταν μπροστα μου.
Εφερα το παιδι μπροστα στα γατια και εδειξα την μεγαλη.
"Ματουμπα."
"μαμπουντα"
"Ματουμπα"
"ματουμπα"
"ετσι μπραβο."
"αυτο να το πουμε Μπουντα;"
την ρωτησα
γελασε μεχρι τ αυτια.
πηραμε το ψεκαστηρι, βρεξαμε τον διαολο και κατωχυρωθηκε.
Την Ματουμπα.
εψαχνα το ονομα της καιρο και ενα βραδυ μουρθε.
Ομορφο, ευηχο, εξωτικο και καταδικης μου εμπνευσης.
Ετσι νομιζα τουλαχιστον.
Ειδα μετα απο μερικους μηνες το εργο not without my daughter, με την Sally Field.
ηταν η αληθινη ιστορια μιας αμερικανας που παντρευτηκε καποιον απο το Ιραν και οταν πηγανε εκει για διακοπες, αυτος αποφασισε να μεινουν, αν αυτη ηθελε να φυγει θα ηταν χωρις το παιδι τους.
Το ονομα του παιδιου, Ματομπ.
Φεγγαροαχτιδα.
και εκει επαθα σοκ.
διοτι εγω απο τοτε που με θυμαμαι, εχω μια λατρεια προς την σεληνη.
Την εχω σε ολα μου τα σκιτσα σχεδον, ολοστρογγυλη, σαν μανα που προσεχει τα παιδια της απο μακρια και τα αφηνει να κανουν τα λαθη τους.
Φιλη στην οποια μπορεις να μιλησεις οταν δεν υπαρχει κανεις αλλος.
Αν ζουσα στην αρχαιοτητα σιγουρα θα ημουν high priestess ή κατι τετοιο.
Το σοκ το επαθα γιατι καταλαβα οτι δεν ηταν συμπτωση.
Εχω ζησει μεχρι τα τεσσερα στο Ιραν και ξερω-θυμαμαι, οτι ειχα αρχισει να μιλαω τα Φαρσι. Ποσο καλα τα ειχα μαθει, δεν μπορω να σας το πω.
Τα ξεχασα ομως ολοκληρωτικα λιγο καιρο αφοτου φυγαμε.
Ολοκληρωτικα?
Αποδειξη πως οχι, τελικα.
Η μικρη μου αδυνατωντας να πει ολες αυτες τις συλλαβες, την ειχε μετονομασει buddah.(την γατα, οχι την σεληνη)
Πριν λιγους μηνες αποκτησαμε τον "διαολο", το ασπρο γατακι.
Η κορη μου παιζει με τις ωρες και τελικα ηταν η καλυτερη αποφαση που μπορουσα να παρω ακομα κι αν εμενα μου σπαει τα νευρα(εχω συνηθισει με τον ηπιο χαρακτηρα της μεγαλης...αλλο πραγμα τα γατια ρατσας τελικα)
To onoma του ηταν προβλημα.
τι γκανταλφ, τι κασπερ,τι γκολουμ, τι γατοσκυλο, τι μπλακι,τι κασκολ(εκει ζουσε τις πρωτες μερες που το πηραμε), τιποτα δεν κολλαγε.
Αρχισα να αναρωτιεμαι αν θα του εμενε το "γατακι" να τελειωνουμε.
Χτες ξεκινησα να γραφω στο ειδικο βιβλιο της μικρης το θεμα Ματουμπα -Μπουντα για να μην το ξεχασω.
και τελικα ειδα οτι η λυση ηταν μπροστα μου.
Εφερα το παιδι μπροστα στα γατια και εδειξα την μεγαλη.
"Ματουμπα."
"μαμπουντα"
"Ματουμπα"
"ματουμπα"
"ετσι μπραβο."
"αυτο να το πουμε Μπουντα;"
την ρωτησα
γελασε μεχρι τ αυτια.
πηραμε το ψεκαστηρι, βρεξαμε τον διαολο και κατωχυρωθηκε.
Comments