Brokefront mountain

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΡΩΤΗ
Γράψε ένα βιωματικό κείμενο» μου λέει ο αρχισυντάκτης.

Οκ, να γράψω ένα βιωματικό κείμενο. Για ένα γκέι περιοδικό που δεν έχω ξαναματαδιαβάσει. Και δεν είμαι γκέι.
Όσο μη -ομοφοβική και να είμαι, δεν ανήκω στην κοινότητα, δεν έχω τα ίδια βιώματα, τι μπορώ να προσφέρω πέρα από την ματιά μιας στρέιτ γυναίκας? Οι λέξεις μου, ο επιθετικός τρόπος γραφής μου θα είναι αποδεκτά από κάποια που «δεν ανήκει»;
Πετάω μια ιδέα.
«Όχι,»μου λέει «Èχουμε ήδη κάποιον να λέει την άποψη των στρέιτ»

Να μην γράψω ως στρειτ, να μην γράψω ως γκέι…γιατί να θέλει ο οποιοσδήποτε να διαβάσει τι έχω να πω?
«Γιατί έχεις πολλά να πεις στα σχεσικά θέματα» μου απαντά ο φίλος μου ο Ζαχαρίας. Ο Ζαχαρίας είναι γκέι και είναι από τους καλύτερους φίλους μου, ο πιο γλυκός νεαρός, ο πιο ακομπλεξάριστος «τα έχω καλά με την σεξουαλικότητα μου» άνθρωπος που ξέρω.
Στα 20 του με θεωρεί πολύ σοφή.
Που να του εξηγώ ότι αν συνοδεύεις κάθε ξεπέτα με λίγο συναίσθημα, στο τέλος καταλήγεις να ξέρεις πολύ καλά την ανθρώπινη φύση.
Κάθισα στο κομπιούτερ και άρχισα να σκέφτομαι εισαγωγικές προτάσεις.
Όχι, αυτό μπορεί να παρεξηγηθεί, όχι εκείνο, όχι το άλλο…
Ήθελα να γράψω για τότε που φίλος μου με πήγαινε στην μαμά του και με παρουσίαζε σαν γκόμενά του.
Σκέφτηκα να γράψω για τον τύπο που τα είχα και που αποδείχτηκε ότι τελικά δεν δεχόταν την ομοφυλόφιλη φύση του. Για τον έρωτα, την ταπείνωση, τον φόβο, την αποδοχή και απόρριψη…όσο σκεφτόμουν, τόσο έβρισκα κοινά.
Σκέφτηκα να γράψω για τα κονδυλώματα.
Θυμήθηκα το πόσο κακές αντιδράσεις είχα από τους άντρες κυρίως όταν το πρωτοέκανα αυτό.
Το μυαλό μου ταξίδεψε …
Θυμήθηκα μια κοπέλα η οποία στα πρώτα 5 λεπτά γνωριμίας πέταγε την σεξουαλική της ιδιότητα σαν Καρτ βιζίτ, με ένα προκλητικό ύφος.
«Γεια είμαι η Ουρανία και είμαι λεσβία.»
Και εκεί έμενες λίγο σύξυλος, γιατί TI απαντάς σε κάποια άγνωστη που σου λέει με προκλητικό ύφος :«Είμαι λεσβία»;
«Και;»
«Μπράβο;»
«Θες να με πηδήξεις;»



Η Ουρανία δεν σταματούσε εκεί.
Φώναζε, προκαλούσε αντιδράσεις και μόλις έδειχνες ενόχληση ή και τις την "έλεγες," ούρλιαζε «Είσαι ομοφοβική»/«Είσαι ομοφοβικός»,
αγνοώντας το γεγονός ότι η προσωπικότητά της ήταν το ουσιαστικότερο πρόβλημα και όχι το αν «μασουλούσε το γκαζόν.»
(gazon=τα γυναικεία γεννητικά όργανα στην γαλλική αργκό)
Από τότε γνώρισα πολλούς και πολλές που πλησίαζαν αυτό το μοτίβο.
Είχαν βρει μια ωραία καραμέλα για να κρυφτούνε όποτε είχες διαφορετική άποψη με αυτά που λέγανε ή πολύ απλά, ΔΕΝ τους πήγαινες βρε αδερφέ.
Υπάρχει φαντάζομαι ένας κώδικας, μια διάλεκτος όπως σε κάθε κοινότητα του κόσμου. Όταν μελετούσα την νοηματική γλώσσα των Κωφών, αυτό έμαθα. Ότι ό,τι απαρτίζει μια κοινότητα είναι κοινές καταβολές, εμπειρίες, διάλεκτος. Δεν επιτρέπεται σε έναν απ' έξω να χρησιμοποιήσει κάποιες λέξεις.
Σαν την λέξη nigga' που μόνο ένας μαύρος μπορεί να πει σε άλλον μαύρο. πχ
Από αυτήν την άποψη, δεν θα μπορούσα να μιλήσω όπως μιλάω με τον Ζαχαρία, τον Πάνο, τον Νίκο, την Σοφία οι οποίοι με δέχτηκαν και ξέρουν ότι είμαι καλοπροαίρετη, ότι υπάρχει ένα δίχτυ ασφάλειας φτιαγμένο από την αγάπη, την συμπάθεια και εκτίμηση που έχουμε ο ένας προς τον άλλον. Και ότι δεν με νοιάζει αν αγαπάνε ομόφυλους Δεν τους καθορίζει αυτό στα ματια μου.
Όπως και αυτοί, δεν μου το «κρατάνε» που είμαι ετεροφυλόφιλη και τα φτιάχνω με φαλλοκρατικά γουρούνια. Nobody’s perfect.

Είναι σημαντικό για την έκφραση του ατόμου να ξέρει ότι τον δέχονται γι' αυτό που είναι, ότι του επιτρέπεται να είναι αυτό που είναι, και ότι αυτά που λέει, τα λέει χωρίς να βλέπει τσουτσούνια με χάρτη πλοήγησης και προορισμό, αλλά ανθρώπους, αισθήματα, πάθη, και ενίοτε μαλακία που τους δέρνει.
Γιατι αυτή δεν κάνει διακρίσεις.
Όποτε, αυτό που ζητούσα ουσιαστικά δεν ήταν κάτι το άγνωστο στον μέσο ομοφυλόφιλο.
Η ανάγκη αποδοχής είναι ένα βασικό ζήτημα και ξεκινάει από τους ίδιους μας τους γονείς.

Όπως καθόμουν και ανέλυα, στον εαυτό μου κυρίως τους φόβους μου, το πληκτρολόγιο είχε πάρει φωτιά. Αυτό ήταν ένα θέμα το οποίο το γνώριζα καλά, η απόρριψη και η αποδοχή, η ανάγκη να είμαι εγώ σε βαθμό που να πονάει, η βουβή κραυγή στον έξω κόσμο αλλά κυρίως στον μέσα.
Πολλοί άνθρωποι, και όχι μόνο γκέι, ζούνε με μάσκες και προσωπεία. Είτε είναι ο Τάκης που τα' χει με το Σοφάκι ενώ η Ιωάννα κοιμίζει το μωρό τους, είτε είναι ο 16χρονος Γιώργος που νιώθει ότι οι γονείς του δεν θα τον αγαπάνε πια, είτε είναι ο Σπύρος που παντρεύτηκε την πρώτη τυχούσα και τα βράδια γυρνώντας από την δουλεία, κοιτάει με λαχτάρα το Ζάππειο.

Το να αναγκάζεσαι να καλλιεργείς μια περσόνα, περνάει ένα μήνυμα στον ίδιο σου τον εαυτό.
Δεν είμαι αρκετά καλός για να αγαπηθώ ΕΓΩ, αυτός που είμαι.
Ο/η τάδε, αγαπούν μια περσόνα που έχω φτιάξει, έναν τοίχο που με κρύβει. Δεν με αγαπάνε. Εμένα.
Και οποίος νιώθει ότι δεν τον αγαπάνε νιώθει πολύ μόνος του.
Και δημιουργεί και απίστευτα απωθημένα, που πληρώνουν οι ίδιοι αλλά και ο περίγυρός τους.
Ποιος άνθρωπος είναι ευτυχισμένος κάτω από αυτές τις συνθήκες και ποιος δυστυχισμένος σκόρπισε ευτυχία γύρω του?
Ευτυχώς τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ και τα σημερινά παιδιά στο σχολείο, μπορούν άνετα να δείξουν την σεξουαλική τους προτίμηση χωρίς φόβο μην τους πλακώσουν στο ξύλο οι συμμαθητές τους, όπως γινόταν όταν μεγάλωνα εγώ.
Σ’ αυτό βοήθησαν αρκετά και οι γυναίκες. Αλλά την σχέση γκέι και γυναίκες θα την αναλύσω άλλη στιγμή.
Το να παραδέχεσαι στον περίγυρο σου ότι είσαι γκέι, φαντάζομαι είναι λυτρωτικό. Το να πεις σε οποιονδήποτε το ποιος είσαι χωρίς να κρύβεσαι είναι σημαντικό. 'Όποια κι αν είναι τα αποτελέσματα.
Το μόνο πρόβλημα (και το μόνο που έχει σημασία τελικά) είναι όταν οι γονείς αντιδρούν. Αντιμετωπίζεις τους μεγαλύτερους κριτές σου.
Είτε αντιδρούν φανερά άσχημα, είτε απογοητεύονται και προσπαθούν και αυτοί με την σειρά τους να μην το δείξουν, είναι ένα αγκάθι σε μια πληγή που θέλει φτιάξιμο.
Θεωρώ ότι είναι πάντα καλό να πηγαίνουμε σε θεραπευτές για να χαϊδέψουμε οποιοδήποτε πονάκι έχει σχέση με τους δικούς μας.
Πόσο μάλλον όταν νιώθουμε ότι αγαπάνε μεν το παιδί τους, αλλά όχι εμένα, την Μαρία πχ, όχι αυτή που είμαι και έγινα.
Γιατί κακά τα ψέματα, ό,τι κάνουμε, ό,τι πιστεύουμε και ό,τι θέλουμε, έχει επηρεαστεί από το πρώτο χάδι, αλλά και την πρώτη σπρωξιά του μπαμπά και της μαμάς. Είτε γιατι καθάριζε φασολάκια με το μαχαίρι «να μην χτυπήσουμε», είτε από αμηχανία στην προσδοκία μας για ένα φιλί.

Κάποια θεωρία λέει ότι ερωτευόμαστε ανθρώπους που «είναι» η γονείς μας. Μια κόρη αλκοολικού, σε ένα πάρτι 100 ατόμων, θα νιώσει έλξη και θα πάει κατευθείαν σ' αυτόν που έχει πρόβλημα εξάρτησης.
Οι σχέσεις μας λειτουργούν σαν πληρεξούσιο.
Εφόσον δεν μας αγάπησαν οι δικοί μας, (έτσι το αντιλαμβανόμαστε), προσπαθούμε πολύ σκληρά να κάνουμε αυτόν/ αυτήν να μας αγαπήσει.
Είναι τρομακτικά απλό και εξηγεί γιατί πολλοί από μας μπαίνουμε σε άσχημες σχέσεις, ειδικά όσοι από μας έχουμε φάει μεγάλη απόρριψη.


Σταμάτησα το γράψιμο.
Τελικά, ο Ζαχαρίας είχε δίκιο. Είχα πολλά να πω. Και χρήσιμα, και αστεία. Και σοβαρά, όπως η εφηβική σεξουαλικότητα και το συναισθηματικό κόστος , οι κακές συμπεριφορές, η ανταγωνιστικότητα, , τα πολύ καλά ,αλλά και τα πολύ κακά κρεβάτια. Αρκεί να υπενθύμιζα στον εαυτό μου να είμαι εγώ, ασχέτως αν θα με δέχονταν κάποιοι ή όχι…. επειδή είμαι straight.

Comments

Popular Posts