Αντιο....

"μπαμπα, θα μου κρατησεις την μικρη αυριο? εχω μια υποχρεωση."
"ναι αν και ηθελα να παω στο ΙΚΕΑ να παρω ενα μεγαλο ψυγειο"
"Τι να το κανεις? εχετε ψυγειο."
"Οχι αρκετα μεγαλο για 10 χηνες και γαλοπουλες και κοτες."

ΜΠΑΜ!
δεν το περιμενα.
Δεν ειχα δεθει ποτε με τα πουλερικα στο εξοχικο, και μαλιστα τα ειχα στην μπουκα που ηταν τα χαιδεμενα του πατερα μου και αλωνιζανε στον κηπο ενω εγω, το σκυλι και το παιδι επρεπε να μεινουμε στην τσιμεντενια ταρατσα.
Και τωρα θα τα σκοτωνανε.
Γιατι?

"μας αναγκαζουνε, και προκειμενου να τα σκοτωσουν αλλοι..."
Εκλεισα το τηλεφωνο με μια αισθηση οf doom.
Ενιωθα οτι οτι κιαν συνεβαινε στον κοσμο, εμεις ειμαστε προστατευμενοι, ειχαμε μια μικρη γωνια παραδεισου, μεχρι να περασει η μπορα.
Ομως, αν τα πουλια πανε παντου, φτανουν παντου.
Και εφοσον πλεον οι τρελλες αρρωστιες τους αποτελεσμα των μαλακιων της ανθρωποτητας εχουν γεφυρα με τον ανθρωπο, κανεις μας δεν ειναι ασφαλης, και δεν το νιωθω πια σαν μπορα.
Δηλαδη τι θα γινει? Θα θανατωσουμε ολα τα πουλια?
τι θα γινει αν εξαπλωθει επιδημια?θα γνωρισουν τα παιδια μας τις κοτες, τα αυγα?
Σκεφτηκα την φατσουλα και την χαρα της μικρης οταν ανακαλυπταμε ενα ζεστο αυγο στην φωλια...


ξερω τι σκεφτεσαι, η φαντασια μου οργιαζει.
Μακαρι.


Σκεφτηκα τις γαλοπουλες μας.
Τοσο ακακες, οταν ειδα ποσο ευκολα καθονται να τις πιασεις, ενιωσα ντροπη για την σφαγη τους τα Χριστουγεννα.
Εφερα στο μυαλο μου τις ασπρες χηνες καθισμενες στο γρασιδι την ανοιξη.
Να λιαζονται στον απογευματινο ηλιο.
Ενω πινω καφε, προστα απο το σπιτι.



Φετος ο κηπος θα ειναι αδειος.