Θα ηθελα να ηξερα...
τι νιωθεις οταν βλεπεις καποιον που δεν συμπαθεις να σερνεται. Χαρα? Συμπονια? Λυπη?
Δεν λεω καποιον που σου εκανε κατι,(να ψοφησει!ασυζητητι)αλλα καποιον που απλα δεν συμπαθεις, δεν ταιριαζετε, σε ενοχλει σαν παρουσια. Ελα μην ντρεπεσαι, πες την αληθεια.
9 μηνες στα μπλογκ, σε εμαθα. Η αδυναμια του αλλου, δεν σε χορταινει, δεν σε συνεφερνει.Η αδυναμια του αλλου μεταφραζεται στο μυαλο σου σαν οπλο που μπορεις να χρησιμοποιησεις, σαν ευκαιρια να πατησεις πανω του.
Γιατι εισαι σε πολεμο.
Και στον πολεμο δεν υπαρχει συμπονια, δεν υπαρχει συμπασχω. Ο αλλος δεν εισαι εσυ με αλλες λεξεις.
Ο αλλος ειναι κατι ξενο,η προσωποποιηση του κακου οπως σε εχουν μαθει να σκεφτεσαι και να προβαλλεις...στην εκκλησια βοηθανε οι εικονες, στην ζωη σου το κακο πρεπει να παρει μορφη. Καποιος πρεπει να φταιει για τα προβλήματα σου.
Δεν γινεται η ζωη σου να μην ειναι οπως την φανταζοσουν!
Δεν γινεται εκει που ησουν το κεντρο του κοσμου για ολους σαν μωρο, τωρα να εισαι ενας σαν τους αλλους...
ξερεις μεσα σου οτι εισαι κατι το ξεχωριστο, το καλυτερο, δεν εισαι ενα φυλλαρακι στο απεραντο γκαζον στην αυλη ενος γιγαντιου πλασματος.
Ξερεις οτι εισαι καλυτερος απο τους αλλους και εκνευριζεσαι με οσους πιστευουν το ιδιο.
Γιατι ετσι γινεσαι παλι ιδιος με τους αλλους.
Καποιος εκει εξω δεν σου ταιριαζει, οι λεξεις του , τα πιστευω του, ο τροπος που ζει, ο τροπος που κινειται.
Κανονικα απλα δεν τον συναναστρεφεσαι γιατι δεν εχετε τιποτα να πειτε.Κανονικα.
Στην πραγματικοτητα, σε γοητευει,θες να δεις πως ειναι απο πισω, γιατι.
Δεν υπαρχει λογικη, σαν τα τρακαρισματα στον δρομο, κολλας τα ματια σου επανω.
Και αν δεις οτι αυτος ο διαφορετικος ανθρωπος εχει απηχηση, τρελλαινεσαι γιατι ξαφνικα δεν πρωταγωνιστεις, αλλα εισαι το κοινο, ο θεατης.
Ενας σαν τους αλλους, παλι.
Και εκνευριζεσαι.
Οχι με τον εαυτο σου.
με τον αλλον που υπαρχει.
Που σου θυμιζει ποσο ιδιοι ειμαστε τελικα ολοι στις αντιδρασεις μας.
Θες να τον ριξεις, να πεσει,γιατι το κανεις προσωπικο ζητημα.
Μονο ο ενας απο τους δυο εχει τις σωστες απαντησεις και clearly πρεπει να αποδειξεις οτι τις εχεις εσυ.
Οι ανθρωποι με ουσια που ξεχωριζουν, ειναι συνηθως ανθρωποι που εχουν συναισθηση της ανθρωπιας και το ποσο πολυ μονος νιωθει ο ανθρωπος σαν οντοτητα, κατα την γνωμη μου.Σ αυτους θα παραχωρησω για λιγο την πρωταγωνιστικη θεση στο θεατρο της ζωης μου και θα γινω θεατης τους.
Αγκαλιαζουν αυτο που εσυ διωχνεις.
Οτι τελικα ειμαστε ολοι ιδιοι, ολοι τα ιδια τραβαμε, ολοι δαχτυλα ενος χεριου με την κοινη παλαμη κρυμμενη.
Δασος απο 1000 δεντρα με κοινη ριζα.
Προσφερει παρηγορια ειτε με λεξεις, ειτε με παρουσια, ειτε με πραξεις, ειτε λογοτεχνικα, ειτε απλα ζωντας...εκει που εσυ χτυπας.
Και αυτος ο ανθρωπος, επειδη ειναι ανθρωπος με προβληματα και νευρα και κλαμματα και και, και, αυριο πεφτει, ειτε σε λαθη, ειτε πραγματικα.
Και εκει εχεις την επιβεβαιωση που ηθελες γιατι its all about you right?
Εσυ δεν επεσες,...ΑΡΑ, you do things right.
You are right.
Και τον βλεπεις πεσμενο.Βλεπεις οτι υποφερει.
Ικανοποιεισαι και φευγεις?
Εισαι αλαθητος, θεος,σε συγκριση με τον οποιο ειχες διαλεξει?
Απλωνεις το χερι? Σκεφτεσαι οτι ολα ειναι μαλακιες και ειναι καποιος που ποναει διπλα σου και υπαρχει αρκετος πονος ηδη στον κοσμο?
Η θυμασαι την αλαζονεια του(που ειναι δικη σου τελικα) τα λογια, και οτι μισεις επανω του και με αγρια χαρα πατας πανω του για να νιωσεις πιο ψηλος, πιο ξεχωριστος, πιο σημαντικος?
Οτι τελικα(ουφ), δεν εισαι σαν τους αλλους, θνητος και ασημαντος.Αυτος, πεφτοντας πηρε οτι του αξιζε.Λες και μια μανα(θεος)ασχολειται με την διαμαχη δυο παιδιων για μια κουκλα, η θελει να πεσει το ενα απο τα δυο. Λες η μανα να μην κατλαβαινει τα κλαμματα ενος παιδιου που εχασε την κουκλα του(δηλαδη τον κοσμο ολο) αλλα να μην εχει συναισθηση το ποσο ασημαντο ειναι τελικα, και οτι θα πρεπει το παιδι να το καταλαβει μονο του?
Το αλλο παιδακι εχει κουκλα. Η δεν του χρειαζεται η κουκλα, η ακομα χειροτερα πηρε την δικη σου κουκλα. Και πεφτει.
Πως νιωθεις?
Τι κανεις?
Ασε μην απαντησεις. Την απαντηση την ξερω, την βλεπω καθημερινα και εδω και εξω.
Δεν ξεχωριζεις ουτε απο το ζωικο βασιλειο και δεν το ξερεις καν.
Εσυ που εχεις πολλα ονοματα, πολλες ηλικιες, διαφορετικα επαγγελματα.
Εσυ που μπορει να εχεις σπουδασει η να εισαι εργατης.
Εσυ που εισαι γυναικα, αντρας, εφηβος, γερος, και σπανιως παιδι.
Εσυ που εισαι καταλυτης στο να υποφερεις αυριο μονος σου -οταν ερθει η σειρα σου- χωρις να μπορεις να ανακουφιστεις με την αγαπη των αλλων, οταν απλωνεις το χερι και σου το δαγκωνουν.
Δεν καταλαβες ακομα, οτι...
φτιαχνουμε τον κοσμο, κατ' ομοιωση μας?
Δεν λεω καποιον που σου εκανε κατι,(να ψοφησει!ασυζητητι)αλλα καποιον που απλα δεν συμπαθεις, δεν ταιριαζετε, σε ενοχλει σαν παρουσια. Ελα μην ντρεπεσαι, πες την αληθεια.
9 μηνες στα μπλογκ, σε εμαθα. Η αδυναμια του αλλου, δεν σε χορταινει, δεν σε συνεφερνει.Η αδυναμια του αλλου μεταφραζεται στο μυαλο σου σαν οπλο που μπορεις να χρησιμοποιησεις, σαν ευκαιρια να πατησεις πανω του.
Γιατι εισαι σε πολεμο.
Και στον πολεμο δεν υπαρχει συμπονια, δεν υπαρχει συμπασχω. Ο αλλος δεν εισαι εσυ με αλλες λεξεις.
Ο αλλος ειναι κατι ξενο,η προσωποποιηση του κακου οπως σε εχουν μαθει να σκεφτεσαι και να προβαλλεις...στην εκκλησια βοηθανε οι εικονες, στην ζωη σου το κακο πρεπει να παρει μορφη. Καποιος πρεπει να φταιει για τα προβλήματα σου.
Δεν γινεται η ζωη σου να μην ειναι οπως την φανταζοσουν!
Δεν γινεται εκει που ησουν το κεντρο του κοσμου για ολους σαν μωρο, τωρα να εισαι ενας σαν τους αλλους...
ξερεις μεσα σου οτι εισαι κατι το ξεχωριστο, το καλυτερο, δεν εισαι ενα φυλλαρακι στο απεραντο γκαζον στην αυλη ενος γιγαντιου πλασματος.
Ξερεις οτι εισαι καλυτερος απο τους αλλους και εκνευριζεσαι με οσους πιστευουν το ιδιο.
Γιατι ετσι γινεσαι παλι ιδιος με τους αλλους.
Καποιος εκει εξω δεν σου ταιριαζει, οι λεξεις του , τα πιστευω του, ο τροπος που ζει, ο τροπος που κινειται.
Κανονικα απλα δεν τον συναναστρεφεσαι γιατι δεν εχετε τιποτα να πειτε.Κανονικα.
Στην πραγματικοτητα, σε γοητευει,θες να δεις πως ειναι απο πισω, γιατι.
Δεν υπαρχει λογικη, σαν τα τρακαρισματα στον δρομο, κολλας τα ματια σου επανω.
Και αν δεις οτι αυτος ο διαφορετικος ανθρωπος εχει απηχηση, τρελλαινεσαι γιατι ξαφνικα δεν πρωταγωνιστεις, αλλα εισαι το κοινο, ο θεατης.
Ενας σαν τους αλλους, παλι.
Και εκνευριζεσαι.
Οχι με τον εαυτο σου.
με τον αλλον που υπαρχει.
Που σου θυμιζει ποσο ιδιοι ειμαστε τελικα ολοι στις αντιδρασεις μας.
Θες να τον ριξεις, να πεσει,γιατι το κανεις προσωπικο ζητημα.
Μονο ο ενας απο τους δυο εχει τις σωστες απαντησεις και clearly πρεπει να αποδειξεις οτι τις εχεις εσυ.
Οι ανθρωποι με ουσια που ξεχωριζουν, ειναι συνηθως ανθρωποι που εχουν συναισθηση της ανθρωπιας και το ποσο πολυ μονος νιωθει ο ανθρωπος σαν οντοτητα, κατα την γνωμη μου.Σ αυτους θα παραχωρησω για λιγο την πρωταγωνιστικη θεση στο θεατρο της ζωης μου και θα γινω θεατης τους.
Αγκαλιαζουν αυτο που εσυ διωχνεις.
Οτι τελικα ειμαστε ολοι ιδιοι, ολοι τα ιδια τραβαμε, ολοι δαχτυλα ενος χεριου με την κοινη παλαμη κρυμμενη.
Δασος απο 1000 δεντρα με κοινη ριζα.
Προσφερει παρηγορια ειτε με λεξεις, ειτε με παρουσια, ειτε με πραξεις, ειτε λογοτεχνικα, ειτε απλα ζωντας...εκει που εσυ χτυπας.
Και αυτος ο ανθρωπος, επειδη ειναι ανθρωπος με προβληματα και νευρα και κλαμματα και και, και, αυριο πεφτει, ειτε σε λαθη, ειτε πραγματικα.
Και εκει εχεις την επιβεβαιωση που ηθελες γιατι its all about you right?
Εσυ δεν επεσες,...ΑΡΑ, you do things right.
You are right.
Και τον βλεπεις πεσμενο.Βλεπεις οτι υποφερει.
Ικανοποιεισαι και φευγεις?
Εισαι αλαθητος, θεος,σε συγκριση με τον οποιο ειχες διαλεξει?
Απλωνεις το χερι? Σκεφτεσαι οτι ολα ειναι μαλακιες και ειναι καποιος που ποναει διπλα σου και υπαρχει αρκετος πονος ηδη στον κοσμο?
Η θυμασαι την αλαζονεια του(που ειναι δικη σου τελικα) τα λογια, και οτι μισεις επανω του και με αγρια χαρα πατας πανω του για να νιωσεις πιο ψηλος, πιο ξεχωριστος, πιο σημαντικος?
Οτι τελικα(ουφ), δεν εισαι σαν τους αλλους, θνητος και ασημαντος.Αυτος, πεφτοντας πηρε οτι του αξιζε.Λες και μια μανα(θεος)ασχολειται με την διαμαχη δυο παιδιων για μια κουκλα, η θελει να πεσει το ενα απο τα δυο. Λες η μανα να μην κατλαβαινει τα κλαμματα ενος παιδιου που εχασε την κουκλα του(δηλαδη τον κοσμο ολο) αλλα να μην εχει συναισθηση το ποσο ασημαντο ειναι τελικα, και οτι θα πρεπει το παιδι να το καταλαβει μονο του?
Το αλλο παιδακι εχει κουκλα. Η δεν του χρειαζεται η κουκλα, η ακομα χειροτερα πηρε την δικη σου κουκλα. Και πεφτει.
Πως νιωθεις?
Τι κανεις?
Ασε μην απαντησεις. Την απαντηση την ξερω, την βλεπω καθημερινα και εδω και εξω.
Δεν ξεχωριζεις ουτε απο το ζωικο βασιλειο και δεν το ξερεις καν.
Εσυ που εχεις πολλα ονοματα, πολλες ηλικιες, διαφορετικα επαγγελματα.
Εσυ που μπορει να εχεις σπουδασει η να εισαι εργατης.
Εσυ που εισαι γυναικα, αντρας, εφηβος, γερος, και σπανιως παιδι.
Εσυ που εισαι καταλυτης στο να υποφερεις αυριο μονος σου -οταν ερθει η σειρα σου- χωρις να μπορεις να ανακουφιστεις με την αγαπη των αλλων, οταν απλωνεις το χερι και σου το δαγκωνουν.
Δεν καταλαβες ακομα, οτι...
φτιαχνουμε τον κοσμο, κατ' ομοιωση μας?
Comments