Eπιστροφη στο μελλον...
Μπηκα στο εξοχικο...Εκει που πριν πεντε χρονια υπηρχαν μονο αγροι και περιφραγμενα οικοπεδα με ελιες, τωρα υπαρχουν εξοχικες κατοικιες.
Αναρωτιεμαι αν η μικρη θα προλαβει να παιξει, να χαρει την εξοχη.
Αναβω το τζακι, δεν κανει κρυο, ισα ισα, αλλα μου αρεσει η θεα του.
Ετοιμαζω την σαλατα μας, παω στο κοτετσι και βρισκω το ωραιοτερο αυγο που εχω δει στην ζωη μου.
Ουτε πολυ στρογγυλο, ουτε πολυ μυτερο. Δεν εχει ιχνος κουτσουλιας, δεν εχει αγρια υφη και ειναι οσο ειναι η χουφτα μου, σε μια κρεμ αποχρωση, ελαφρως ζεστο.
Σχεδον λυπαμαι να το σπασω, αλλα ερχεται η μικρη και μου λεει ολο ελπιδα
"θα το φαμε?" και μου κανει την κινηση του ρουφηγματος(εκει μαθαινω οτι οι γονεις μου διαιωνιζουν το μαρτυριο του ρουφηγματος του αβγου, αλλα παραδοξως στη μικρη δειχνει να της αρεσει)
Αποφασιζω να το κανω μελατο.
Σε δυο λεπτα εχω σπασει το τσοφλι και δοκιμαζω.
η μικρη διαμαρτυρεται.
"δικο μου"
"δικο μας" την διορθωνω γελωντας
και αρχιζει ενα παιχνιδι κυνηγητο με την μικρη να καταληγει να ξυνει το εσωτερικο του τσοφλιου για να σιγουρευτει οτι δεν αφησε τιποτα. Τα χειλη της γεματα κροκκο
Το σκυλι απογοητευμενο, παιρνει το τσοφλι απο τα σκουπιδια και του ριχνει δυο τρια γλυψιματα.
Η μικρη παλευει το ποδηλατο μπροστα απο το σπιτι και τον κηπο, ενω την παρακολουθω φτιαχνοντας το φαγητο.
Νιωθω καλα, αλλα νιωθω μια προσμονη.
δεν περιμενω κανεναν.
αλλα τελευταια φορα που ημουν εδω περιμενα εκεινον να γυρισει απο την δουλεια του.
Το περιμενα οτι θα ειχα τετοια, οποτε δεν εδωσα βαση.
Ομως μεσα μου ηξερα.
Θα ερχοταν.
Ισως γιατι το ηθελα εγω, ισως γιατι ειχαμε περασει καλα εδω και δεν θελει να νιωσει στην απεξω, ισως γιατι η μικρη ρωτησε που ειναι ο μπαμπας, με ρωτησε αν θα με πειραζε να ερθει την επομενη.
Ειπα οτι μπορει να ερθει και ταυτοχρονα ενιωσα την "καψα" του να ηρεμει.
Ειναι ακομα included
Η μπορει απλα να φτιαχνω σεναρια με το μυαλο μου.
Μου ειναι δυσκολο να ειμαστε στο ιδιο δωματιο.
δεν εχουμε τι να πουμε.
Και παλια δεν ειχαμε, αλλα τοτε μιλαγανε τα χερια.
ενα χαδι περνωντας, ενα φιλι σε μια ανυποπτη στιγμη.
Καθησαμε στην αυλη να φαμε με το παιδι.
Ποσο μου αρεσει να την βλεπω να τρωει μαρουλι, καροτα, αβοκαντο, μπροκολο...
Μαζεψα τα πιατα και κοντεψανε να μου πεσουνε οταν ειδα διπλα στην βρυση ενα ψοφιο ποντικακι.
Πηρα τους γονεις μου οι οποιοι με ενημερωσανε οτι σε μια εξοχικη κατοικια υπαρχουν ποντικια(οκ, το δεχομαι, ειδικα η συγκεκριμενη που εχει και τα χαλια της, αλλα...) και ειχαν βαλει οδοντοπαστα για να ψοφησουν.
(να που εμαθα και κατι)
Σιχασιαρα δεν ειμαι σε γενικες γραμμες.
αλλα ψοφιο ποντικι δεν πιανω.
Εβαλα ενα ταπερ απο πανω( ειχαν μαζευτει και μυγες) και μετακομισα ολη την "κουζινα" στην αλλη ακρη.
Μπρρ.
Πηγα να στρωσω τα κρεβατια και με φρικη ανακαλυψα οτι απο την αχρηστια ειχαν τρομερη σκονη.
Κουβαλησα το στρωμα εξω και αρχισα να το κοπαναω με ολη μου την δυναμη.
Ο τοπος ασπρισε.
Πως θα κοιμηθουμε πανω σ αυτο? αναρωτηθηκα.
Καπου ειχε χαλασει η διαθεση μου.
αν σιχαινεσαι να φας και φοβασαι μην παθεις αναρροφηση απο την σκονη....
Σηκωσα τα μανικια και στρωθηκα στην δουλεια.
Σε λιγη ωρα το σπιτι ειχε σουλουπωθει.
Το βραδυ, εβαλα το καλοριφερ και το σπιτι εγινε φουρνος.
Γεμισα την μπανιερα νερο και για πρωτη φορα απο τοτε που μεναμε στην μονοκατοικια με το πελωριο μαυρο μπανιο, μπηκα μεσα με το παιδι.
Την τελευταια φορα ηταν λιγων μηνων και θηλαζε ενω της εβρεχα το σωμα.
Τωρα με πηρε αγκαλια και εβαλε το κεφαλακι πισω για να βραχει και να της το λουσω
"οχι στα ματια μου μαμα,"
"οχι αγαπη μου"
"Οχι στ αυτακια"
"ενταξει"
Με φιλησε και αφεθηκε.
Ενιωθα το σωματακι της αναλαφρο μεσα στο νερο, πανω και διπλα στο δικο μου.
Καθε γονιος θα πρεπει να το κανει αυτο με το παιδι του, οσο μπορει.Οσο τον "παιρνει", πριν το παιδι μεγαλωσει και νιωσει ντροπη(ειδικα αν το παιδι ειναι του αντιθετου φυλου).
Στεναχωρεθηκα για τα τελευταια χρονια που ζω σε σπιτι με πολυ μικρα μπανακια, που δεν μου το επιτρεπουν.
Ηταν θεικο.
Μετα το λουσιμο και το ξεβγαλμα, βγηκα εξω και την αφησα λιγο να "κανει μπανιο", μπρουμυτα...γελουσε.
Οταν στεγνωσαμε και φορεσαμε τις ξεροψημενες απο την φωτια πυτζαμες, πηρα το βιβλιαρακι με τα γαλλικα και αρχισαμε να λεμε τις λεξεις.
Γυρισε και μου χαιδεψε το κεφαλι.
"σαγαπαω μαμα"
"και γω, μωρο μου"
"αγκαλια"
Εκλεισα το βιβλιο.
Γυρισε και την αγκαλιασα.
Σε λιγο κοιμοταν βαθια.
Την σκεπασα και σηκωθηκα να ανοιξω την τηλεοραση, να πιω ενα κακαο διπλα στο τζακι, να χαλαρωσω και γω λιγο.
Εξω πισσα σκοταδι, αραια και που ακουγα τις χηνες, μαλλον βλεπανε καποιο ονειρο η απλα αναστεναζανε.
Το σκυλι "αφηνε" το βαρος του στα ποδια μου.
Ηρεμουσα, αλλα καπου μεσα μου αναστατωνομουν λιγο.
Οταν βγηκα απο το μπανιο οπου ειχα παει να πλυνω τα δοντια μου, για ενα κλασμα του δευτερολεπτου, οσο χρειαστηκε να ανοιγοκλεισω τα βλεφαρα, η μορφη που κοιμοταν στο κρεβατι ηταν δικη του. Και μεσως μετα της μικρης. Ιδιο δωματιο, ιδιο σκηνικο, αλλη μορφη.
Το παιδι του.
Αυτος.
Ο αντρας μου.
ταξιδι στο χρονο μεσα εξω.
Και τωρα αυτος ειχε φυγει.
Για ενα δευτερολεπτο θυμηθηκα.
Και τωρα που εχει φυγει, αφησε πισω του ενα παιδι.
Πρωτη φορα ειδα το παιδι ετσι.
Το θεωρουσα δικο μας οταν γεννηθηκε.
Θεωρησα οτι εχασε πολλα δικαιωματα με την συμπεριφορα του μετεπειτα.
Αλλα ποτε δεν την ειδα ετσι.Κομματι του.
Πηγα διπλα της.
Κοιμοτανε βαθια.
Η παρουσια του πατερα της ηταν εντονη στο δωματιο, αλλα θα το ξορκιζα κι αυτο, θα αναπληρωνα με καινουργιες αναμνησεις τις παλιες.
Δεν μουχαν μεινει και πολλες αλλωστε.
Εκλεισα την τηλεοραση και κοιμηθηκα μεχρι το πρωι.
Με ξυπνησε μια παραπονιαρικη φωνη
" μαμα αγκαλια μου" και ενα χερακι με πιεσε στο στηθος(παντα βρισκει στοχο με τον αγκωνα της, ειναι φοβερο αυτο το πραγμα), σκαρφαλωσε απο πανω μου και βρεθηκε απο την πλευρα μου.
Δεν της αρεσει να της γυρναω την πλατη.
Επιασε το προσωπο μου στα 2 της χερια και με φιλησε.
Ανοιξα τα ματια.
Χαμογελουσε.
"Ειναι ηλιος. Ποληλατο"
Με δυσκολια ανοιξα τα ματια μου πιο πολυ.
Σηκωθηκα ενω ο σκυλος γαβγιζε σαν τρελλος που επιτελους θα εκανε την αναγκη του. Η μικρη αρχισε να γδυνεται για να της βαλω τα ρουχα της και να παει να παιξει εξω.
Εβαλα το μπρικι για να φτιαξω το τσαι μου και καθησα εξω και χαζευα τον ηλιο και την μικρη.
Οι χηνες, κατασπρες πλησιασανε.
μπηκα μεσα και εβαλα να φτιαξω το μπροκολο και την σαλατα.
Πηρα οτι περισσεψε και ταισα τα πουλερικα και τις χελωνες.
Οι γαλοπουλες μπηκαν στον μικρο κηπο αλλα το σκυλι της κυνηγησε εξω...
Η μικρη ειχε λιωσει στο γελιο.
Η γατα με πλησιασε.
'Α ναι, εχουμε και σενα' σκεφτηκα.
Ανοιξα μια κονσερβα και εβαλα την μιση σε κεινη και την μιση πισω απο τα ξυλα οπου κρυβοταν το φοβιτσιαρικο γατακι της.
Την γατα αυτην την ειχα βρει πριν 6 χρονια.
Ενα βραδυ με βροχη, περπατουσε αναμεσα στα ποδια των περστικων, στην μεση του πεζοδρομιου, νιαουριζοντας μεχρι που ηρθε και ακουμπησε στο ποδι μου.
Ενα μικρο σκατο γατακι τοσο δα.
Το οποιο δεν ηθελα διοτι εχω ηδη μια γατα, και μαλιστα υπεροχη.
Το χαρισα.
Μου το γυρισανε πισω.
τελικα πηγα και το αμολησα στο εξοχικο σκεφτομενη οτι καποιος θα την μαζεψει εφοσον εμεις παμε αραια και που.
δεν εφυγε ποτε.
και καθε χρονο εχει και απο 1-2 γατακια.
Η μικρη ηθελε να ταισει εκεινη το μικρο.
Απλωνε το χερι, κρυβοταν το γατακι.
Εβγαζε μουσουδα απο κατω απο τα ξυλα, απλωνε η κορη μου το χερι και φτου κιαπο την αρχη...
Μυριστηκα παραπονο και κλαμμα, οποτε την πηρα απο το χερι και της ειπα να παει να ΄πλυθει για να φαμε, "σημερα θα ερχοταν και ο μπαμπας".
Σε λιγο ηρθε, οντως
Μας πετυχε την ωρα που παιζαμε εξω ρακετες.
(πιο πολυ κοροιδευαμε τον σκυλο παρα παιζαμε το παιχνιδι)
οταν του εφτιαξα καφε, του ειπα για το ποντικι.
παυση.
"θα το μαζεψεις βρε Α. μου;" τον ρωτησα.
δεν εχανα και τιποτα.
"οχι" χαμογελασε.
μετα απο λιγο μπροστα στο τζακι τον ξαναρωτησα.
"οχι" ειπε με τον συνηθισμενο τροπο του να μην με κοιταει.
Οκ, τωρα στοπ γιατι θα γινεις καταπιεστικη και σ εχει που σε εχει για την ενσαρκωση της καταπιεσης και του "πρεπει", μην του δωσεις αλλη τροφη, σκεφτηκα.
"οκ, θα το μαζεψω," του λεω, "αλλα μετα θα πεταξεις τα σκουπιδια?"
" ναι " μου απανταει.
Κατευθυνομαι προς την κουζινα ψαχνοντας μια σακουλα για να την χρησιμοποιησω σαν γαντι.
Σκεφτομαι το ποσο κριμα ειναι ενας ανθρωπος να μην εμβαθυνει και να βγαζει ευκολα συμπερασματα, να κρινει βιαστικα και αυστηρα.
Το ποσο στεναχοριομουν που εβλεπα να σκληραινει απεναντι μου και να αντιδραει ασχημα, πιστευοντας παντα την χειροτερη εκδοχη για μενα.
Το οτι πιθανον το προξενησα με τον αποτομο τροπο μου και με κακες συνηθειες οπως αυτη εδω, του να επιμενω...αλλα και παλι, αν με ειχε αγαπησει, θα προσπαθουσε να με δικαιολογησει μεσα του και οχι να με "διαγραφει" στην καθε ευκαιρια.
Εδιωξα τις σκεψεις αυτες που εκανα πολλες φορες, περι της απομυθοποιησης που τελικα δεν τελειωσε ποτε.
Περι καθαρου βλεμματος, απεναντι μου και γυρισα με το χερι σακουλιασμενο να βουτηξω το βρωμερο σιχαμερο ποντικι.
Το ταπερ ελειπε και στην θεση του ηταν το απολυτο κενο.
Αυθορμητα εριξα μια ξυλια στον πισινο του την ωρα που εσκυβε να βαλει ξυλα στο τζακι, και οταν γυρισε τον αγκαλιασα.
so typical.
Οπως οταν ειμασταν παντρεμενοι.
με πειραζε.
το ειχε πεταξει δεν ειχε πει τιποτα.
Ενιωσα την ανασα του και την αγκαλια του και μετανιωσα τον αυθορμητισμο μου.
Δεν προλαβα να λυσω τα χερια μου, οταν ενιωσα στα ποδια μας κατι να πεφτει με δυναμη.
Η μικρη ειχε κατεβει αποτον καναπε και ειχε τρεξει με τρελλη χαρα να μοιραστει αυτην την αγκαλια
Αγκαλιασε σφιχτα τα ποδια μας και φωναξε
"και γω!"
Ακομα αγκαλιασμενοι σκυψαμε και την σηκωσαμε.
ειχε ενα χαμογελο μεχρι τ αυτια.
Ενιωθα αβολα πλεον.
Τραβηχτηκα και του αφησα αγκαλισμενους.
Θυμηθηκα οτι εχει καλη καρδια. Πιεσα τον εαυτο μου να θυμηθει οτι η καλη του καρδια εμφανιζεται μονο προς αυτους που ενδιαφερεται την δεδομενη στιγμη. Οτι εχει δειξει ανειπωτη σκληροτητα και στις δυο μας, και αδιαφορια...και ενταξει εγω...ετυχε να ειμαι η γκομενα που παντρευτηκε απο "μαλακια"....
Απο την αλλη ομως δεν μπορω να σκεφτομαι συνεχεια τι εκανε.
Ουτε ομως μπορω να φερθω σαν να ειναι ολα οκ.
Ειδικα απο την στιγμη που εκεινος θεωρει οτι ολα ειναι περασμενα ξεχασμενα...
Ομως αυτο θεωρω οτι πρεπει να το πω εγω, και στεροντας μου αυτο το δικαιωμα, δεν ειναι ξεχασμενα...
Απο την αλλη, η καλη του καρδια ηταν αυτο που ειχα αγαπησει σε κεινον.
Τι μπερδεμα.
Τραβηχτηκα λιγο παραπερα και τους εστειλα εξω να παιξουν.
Τον εβλεπα να την κυνηγαει στον κηπο...να διαταζει τον σκυλο οπως τοτε.
Του αρεσε αυτο.
Να ειναι "μερος" της καταστασης αυτης.
Αλλα για λιγο.
Χωρις μονιμες ευθυνες.
Μπαμπας, αλλα οχι καθε μερα.
οχι οταν πρεπει να διαλεξεις κατι που θες πολυ η μια καλη σχολικη τσαντα.
Οχι οταν θες ενα σπιτι ντιζαινατο, και φιλους, και να καπνιζεις και να ξενυχτας και και και...
Αλλα ουτε και στην "απ εξω."
αναστεναξα.
Θα με πηδηξει αυτο το τριημερο σκεφτηκα.
Το βραδυ, οταν εβαλα το παιδι για υπνο, πηρα το τετραδιο μου και αρχισα να γραφω τις σκεψεις μου, τις αναμνησεις μου, την καλη του πραξη, το πως ενιωσα...
Στην 5η σελιδα βαρεθηκα.
Δεν εγραφα κατι που δεν ειχα ξαναγραψει απειρες φορες πιο πριν.
Εκλεισα το τετραδιο.
Αυριο, θα εχτιζα τις καινουργιες αναμνησεις μας.
Θα τρωγαμε, θα μαθαινα στην μικρη να παιξει "λαστιχακι" με δυο καρεκλες.
Θα πηγαιναμε να δουμε τα κατσικακια του γειτονα.
Θα μαζευαμε λουλουδια και θα της μαθαινα πως να κανει θορυβο φυσωντας ενα φαρδυ χορταρι αναμεσα στα thumbs της, οπως εκανα και γω στην ηλικια της στην φαρμα μας στο εξωτερικο.Κριμα που δεν εχουμε μοσχαρακια κοντα να νιωσει το γαργαλητο στο χερι οταν το βαζεις στο στομα τους. Ειναι απο τις καλυτερες αναμνησεις.
Θα πρεπει να παρω και κλοσσοπουλα.
Αυτο που πηρα το πασχα πεθανε, ενω το παπακι ζει και βασιλευει με τις χηνες....ανακατες σκεψεις παρελθοντος, παρον, και μελλον...
Συνεχισα το νοητο πλανο για μια γεματη μερα αυριο, με πραγματα που δεν κανουμε στην Αθηνα...πως θα εφτιαχνα σε κεινη αναμνησεις.
θα της μαθαινα πως να βαζει τα ξυλα στο τζακι και θα παιζαμε κυνηγητο.
θα βλεπαμε μαζι τον μπομπ τον σφουγγαρακι και θα καναμε παλι μπανιο αγκαλια.
Και χαριστικα θα ανεβαζα τον σκυλο στο κρεβατι.
Οπως και εγινε.
Και ηταν υπεροχα.
Αλλα τωρα θελω να ξεκουραστω.:P
Αναρωτιεμαι αν η μικρη θα προλαβει να παιξει, να χαρει την εξοχη.
Αναβω το τζακι, δεν κανει κρυο, ισα ισα, αλλα μου αρεσει η θεα του.
Ετοιμαζω την σαλατα μας, παω στο κοτετσι και βρισκω το ωραιοτερο αυγο που εχω δει στην ζωη μου.
Ουτε πολυ στρογγυλο, ουτε πολυ μυτερο. Δεν εχει ιχνος κουτσουλιας, δεν εχει αγρια υφη και ειναι οσο ειναι η χουφτα μου, σε μια κρεμ αποχρωση, ελαφρως ζεστο.
Σχεδον λυπαμαι να το σπασω, αλλα ερχεται η μικρη και μου λεει ολο ελπιδα
"θα το φαμε?" και μου κανει την κινηση του ρουφηγματος(εκει μαθαινω οτι οι γονεις μου διαιωνιζουν το μαρτυριο του ρουφηγματος του αβγου, αλλα παραδοξως στη μικρη δειχνει να της αρεσει)
Αποφασιζω να το κανω μελατο.
Σε δυο λεπτα εχω σπασει το τσοφλι και δοκιμαζω.
η μικρη διαμαρτυρεται.
"δικο μου"
"δικο μας" την διορθωνω γελωντας
και αρχιζει ενα παιχνιδι κυνηγητο με την μικρη να καταληγει να ξυνει το εσωτερικο του τσοφλιου για να σιγουρευτει οτι δεν αφησε τιποτα. Τα χειλη της γεματα κροκκο
Το σκυλι απογοητευμενο, παιρνει το τσοφλι απο τα σκουπιδια και του ριχνει δυο τρια γλυψιματα.
Η μικρη παλευει το ποδηλατο μπροστα απο το σπιτι και τον κηπο, ενω την παρακολουθω φτιαχνοντας το φαγητο.
Νιωθω καλα, αλλα νιωθω μια προσμονη.
δεν περιμενω κανεναν.
αλλα τελευταια φορα που ημουν εδω περιμενα εκεινον να γυρισει απο την δουλεια του.
Το περιμενα οτι θα ειχα τετοια, οποτε δεν εδωσα βαση.
Ομως μεσα μου ηξερα.
Θα ερχοταν.
Ισως γιατι το ηθελα εγω, ισως γιατι ειχαμε περασει καλα εδω και δεν θελει να νιωσει στην απεξω, ισως γιατι η μικρη ρωτησε που ειναι ο μπαμπας, με ρωτησε αν θα με πειραζε να ερθει την επομενη.
Ειπα οτι μπορει να ερθει και ταυτοχρονα ενιωσα την "καψα" του να ηρεμει.
Ειναι ακομα included
Η μπορει απλα να φτιαχνω σεναρια με το μυαλο μου.
Μου ειναι δυσκολο να ειμαστε στο ιδιο δωματιο.
δεν εχουμε τι να πουμε.
Και παλια δεν ειχαμε, αλλα τοτε μιλαγανε τα χερια.
ενα χαδι περνωντας, ενα φιλι σε μια ανυποπτη στιγμη.
Καθησαμε στην αυλη να φαμε με το παιδι.
Ποσο μου αρεσει να την βλεπω να τρωει μαρουλι, καροτα, αβοκαντο, μπροκολο...
Μαζεψα τα πιατα και κοντεψανε να μου πεσουνε οταν ειδα διπλα στην βρυση ενα ψοφιο ποντικακι.
Πηρα τους γονεις μου οι οποιοι με ενημερωσανε οτι σε μια εξοχικη κατοικια υπαρχουν ποντικια(οκ, το δεχομαι, ειδικα η συγκεκριμενη που εχει και τα χαλια της, αλλα...) και ειχαν βαλει οδοντοπαστα για να ψοφησουν.
(να που εμαθα και κατι)
Σιχασιαρα δεν ειμαι σε γενικες γραμμες.
αλλα ψοφιο ποντικι δεν πιανω.
Εβαλα ενα ταπερ απο πανω( ειχαν μαζευτει και μυγες) και μετακομισα ολη την "κουζινα" στην αλλη ακρη.
Μπρρ.
Πηγα να στρωσω τα κρεβατια και με φρικη ανακαλυψα οτι απο την αχρηστια ειχαν τρομερη σκονη.
Κουβαλησα το στρωμα εξω και αρχισα να το κοπαναω με ολη μου την δυναμη.
Ο τοπος ασπρισε.
Πως θα κοιμηθουμε πανω σ αυτο? αναρωτηθηκα.
Καπου ειχε χαλασει η διαθεση μου.
αν σιχαινεσαι να φας και φοβασαι μην παθεις αναρροφηση απο την σκονη....
Σηκωσα τα μανικια και στρωθηκα στην δουλεια.
Σε λιγη ωρα το σπιτι ειχε σουλουπωθει.
Το βραδυ, εβαλα το καλοριφερ και το σπιτι εγινε φουρνος.
Γεμισα την μπανιερα νερο και για πρωτη φορα απο τοτε που μεναμε στην μονοκατοικια με το πελωριο μαυρο μπανιο, μπηκα μεσα με το παιδι.
Την τελευταια φορα ηταν λιγων μηνων και θηλαζε ενω της εβρεχα το σωμα.
Τωρα με πηρε αγκαλια και εβαλε το κεφαλακι πισω για να βραχει και να της το λουσω
"οχι στα ματια μου μαμα,"
"οχι αγαπη μου"
"Οχι στ αυτακια"
"ενταξει"
Με φιλησε και αφεθηκε.
Ενιωθα το σωματακι της αναλαφρο μεσα στο νερο, πανω και διπλα στο δικο μου.
Καθε γονιος θα πρεπει να το κανει αυτο με το παιδι του, οσο μπορει.Οσο τον "παιρνει", πριν το παιδι μεγαλωσει και νιωσει ντροπη(ειδικα αν το παιδι ειναι του αντιθετου φυλου).
Στεναχωρεθηκα για τα τελευταια χρονια που ζω σε σπιτι με πολυ μικρα μπανακια, που δεν μου το επιτρεπουν.
Ηταν θεικο.
Μετα το λουσιμο και το ξεβγαλμα, βγηκα εξω και την αφησα λιγο να "κανει μπανιο", μπρουμυτα...γελουσε.
Οταν στεγνωσαμε και φορεσαμε τις ξεροψημενες απο την φωτια πυτζαμες, πηρα το βιβλιαρακι με τα γαλλικα και αρχισαμε να λεμε τις λεξεις.
Γυρισε και μου χαιδεψε το κεφαλι.
"σαγαπαω μαμα"
"και γω, μωρο μου"
"αγκαλια"
Εκλεισα το βιβλιο.
Γυρισε και την αγκαλιασα.
Σε λιγο κοιμοταν βαθια.
Την σκεπασα και σηκωθηκα να ανοιξω την τηλεοραση, να πιω ενα κακαο διπλα στο τζακι, να χαλαρωσω και γω λιγο.
Εξω πισσα σκοταδι, αραια και που ακουγα τις χηνες, μαλλον βλεπανε καποιο ονειρο η απλα αναστεναζανε.
Το σκυλι "αφηνε" το βαρος του στα ποδια μου.
Ηρεμουσα, αλλα καπου μεσα μου αναστατωνομουν λιγο.
Οταν βγηκα απο το μπανιο οπου ειχα παει να πλυνω τα δοντια μου, για ενα κλασμα του δευτερολεπτου, οσο χρειαστηκε να ανοιγοκλεισω τα βλεφαρα, η μορφη που κοιμοταν στο κρεβατι ηταν δικη του. Και μεσως μετα της μικρης. Ιδιο δωματιο, ιδιο σκηνικο, αλλη μορφη.
Το παιδι του.
Αυτος.
Ο αντρας μου.
ταξιδι στο χρονο μεσα εξω.
Και τωρα αυτος ειχε φυγει.
Για ενα δευτερολεπτο θυμηθηκα.
Και τωρα που εχει φυγει, αφησε πισω του ενα παιδι.
Πρωτη φορα ειδα το παιδι ετσι.
Το θεωρουσα δικο μας οταν γεννηθηκε.
Θεωρησα οτι εχασε πολλα δικαιωματα με την συμπεριφορα του μετεπειτα.
Αλλα ποτε δεν την ειδα ετσι.Κομματι του.
Πηγα διπλα της.
Κοιμοτανε βαθια.
Η παρουσια του πατερα της ηταν εντονη στο δωματιο, αλλα θα το ξορκιζα κι αυτο, θα αναπληρωνα με καινουργιες αναμνησεις τις παλιες.
Δεν μουχαν μεινει και πολλες αλλωστε.
Εκλεισα την τηλεοραση και κοιμηθηκα μεχρι το πρωι.
Με ξυπνησε μια παραπονιαρικη φωνη
" μαμα αγκαλια μου" και ενα χερακι με πιεσε στο στηθος(παντα βρισκει στοχο με τον αγκωνα της, ειναι φοβερο αυτο το πραγμα), σκαρφαλωσε απο πανω μου και βρεθηκε απο την πλευρα μου.
Δεν της αρεσει να της γυρναω την πλατη.
Επιασε το προσωπο μου στα 2 της χερια και με φιλησε.
Ανοιξα τα ματια.
Χαμογελουσε.
"Ειναι ηλιος. Ποληλατο"
Με δυσκολια ανοιξα τα ματια μου πιο πολυ.
Σηκωθηκα ενω ο σκυλος γαβγιζε σαν τρελλος που επιτελους θα εκανε την αναγκη του. Η μικρη αρχισε να γδυνεται για να της βαλω τα ρουχα της και να παει να παιξει εξω.
Εβαλα το μπρικι για να φτιαξω το τσαι μου και καθησα εξω και χαζευα τον ηλιο και την μικρη.
Οι χηνες, κατασπρες πλησιασανε.
μπηκα μεσα και εβαλα να φτιαξω το μπροκολο και την σαλατα.
Πηρα οτι περισσεψε και ταισα τα πουλερικα και τις χελωνες.
Οι γαλοπουλες μπηκαν στον μικρο κηπο αλλα το σκυλι της κυνηγησε εξω...
Η μικρη ειχε λιωσει στο γελιο.
Η γατα με πλησιασε.
'Α ναι, εχουμε και σενα' σκεφτηκα.
Ανοιξα μια κονσερβα και εβαλα την μιση σε κεινη και την μιση πισω απο τα ξυλα οπου κρυβοταν το φοβιτσιαρικο γατακι της.
Την γατα αυτην την ειχα βρει πριν 6 χρονια.
Ενα βραδυ με βροχη, περπατουσε αναμεσα στα ποδια των περστικων, στην μεση του πεζοδρομιου, νιαουριζοντας μεχρι που ηρθε και ακουμπησε στο ποδι μου.
Ενα μικρο σκατο γατακι τοσο δα.
Το οποιο δεν ηθελα διοτι εχω ηδη μια γατα, και μαλιστα υπεροχη.
Το χαρισα.
Μου το γυρισανε πισω.
τελικα πηγα και το αμολησα στο εξοχικο σκεφτομενη οτι καποιος θα την μαζεψει εφοσον εμεις παμε αραια και που.
δεν εφυγε ποτε.
και καθε χρονο εχει και απο 1-2 γατακια.
Η μικρη ηθελε να ταισει εκεινη το μικρο.
Απλωνε το χερι, κρυβοταν το γατακι.
Εβγαζε μουσουδα απο κατω απο τα ξυλα, απλωνε η κορη μου το χερι και φτου κιαπο την αρχη...
Μυριστηκα παραπονο και κλαμμα, οποτε την πηρα απο το χερι και της ειπα να παει να ΄πλυθει για να φαμε, "σημερα θα ερχοταν και ο μπαμπας".
Σε λιγο ηρθε, οντως
Μας πετυχε την ωρα που παιζαμε εξω ρακετες.
(πιο πολυ κοροιδευαμε τον σκυλο παρα παιζαμε το παιχνιδι)
οταν του εφτιαξα καφε, του ειπα για το ποντικι.
παυση.
"θα το μαζεψεις βρε Α. μου;" τον ρωτησα.
δεν εχανα και τιποτα.
"οχι" χαμογελασε.
μετα απο λιγο μπροστα στο τζακι τον ξαναρωτησα.
"οχι" ειπε με τον συνηθισμενο τροπο του να μην με κοιταει.
Οκ, τωρα στοπ γιατι θα γινεις καταπιεστικη και σ εχει που σε εχει για την ενσαρκωση της καταπιεσης και του "πρεπει", μην του δωσεις αλλη τροφη, σκεφτηκα.
"οκ, θα το μαζεψω," του λεω, "αλλα μετα θα πεταξεις τα σκουπιδια?"
" ναι " μου απανταει.
Κατευθυνομαι προς την κουζινα ψαχνοντας μια σακουλα για να την χρησιμοποιησω σαν γαντι.
Σκεφτομαι το ποσο κριμα ειναι ενας ανθρωπος να μην εμβαθυνει και να βγαζει ευκολα συμπερασματα, να κρινει βιαστικα και αυστηρα.
Το ποσο στεναχοριομουν που εβλεπα να σκληραινει απεναντι μου και να αντιδραει ασχημα, πιστευοντας παντα την χειροτερη εκδοχη για μενα.
Το οτι πιθανον το προξενησα με τον αποτομο τροπο μου και με κακες συνηθειες οπως αυτη εδω, του να επιμενω...αλλα και παλι, αν με ειχε αγαπησει, θα προσπαθουσε να με δικαιολογησει μεσα του και οχι να με "διαγραφει" στην καθε ευκαιρια.
Εδιωξα τις σκεψεις αυτες που εκανα πολλες φορες, περι της απομυθοποιησης που τελικα δεν τελειωσε ποτε.
Περι καθαρου βλεμματος, απεναντι μου και γυρισα με το χερι σακουλιασμενο να βουτηξω το βρωμερο σιχαμερο ποντικι.
Το ταπερ ελειπε και στην θεση του ηταν το απολυτο κενο.
Αυθορμητα εριξα μια ξυλια στον πισινο του την ωρα που εσκυβε να βαλει ξυλα στο τζακι, και οταν γυρισε τον αγκαλιασα.
so typical.
Οπως οταν ειμασταν παντρεμενοι.
με πειραζε.
το ειχε πεταξει δεν ειχε πει τιποτα.
Ενιωσα την ανασα του και την αγκαλια του και μετανιωσα τον αυθορμητισμο μου.
Δεν προλαβα να λυσω τα χερια μου, οταν ενιωσα στα ποδια μας κατι να πεφτει με δυναμη.
Η μικρη ειχε κατεβει αποτον καναπε και ειχε τρεξει με τρελλη χαρα να μοιραστει αυτην την αγκαλια
Αγκαλιασε σφιχτα τα ποδια μας και φωναξε
"και γω!"
Ακομα αγκαλιασμενοι σκυψαμε και την σηκωσαμε.
ειχε ενα χαμογελο μεχρι τ αυτια.
Ενιωθα αβολα πλεον.
Τραβηχτηκα και του αφησα αγκαλισμενους.
Θυμηθηκα οτι εχει καλη καρδια. Πιεσα τον εαυτο μου να θυμηθει οτι η καλη του καρδια εμφανιζεται μονο προς αυτους που ενδιαφερεται την δεδομενη στιγμη. Οτι εχει δειξει ανειπωτη σκληροτητα και στις δυο μας, και αδιαφορια...και ενταξει εγω...ετυχε να ειμαι η γκομενα που παντρευτηκε απο "μαλακια"....
Απο την αλλη ομως δεν μπορω να σκεφτομαι συνεχεια τι εκανε.
Ουτε ομως μπορω να φερθω σαν να ειναι ολα οκ.
Ειδικα απο την στιγμη που εκεινος θεωρει οτι ολα ειναι περασμενα ξεχασμενα...
Ομως αυτο θεωρω οτι πρεπει να το πω εγω, και στεροντας μου αυτο το δικαιωμα, δεν ειναι ξεχασμενα...
Απο την αλλη, η καλη του καρδια ηταν αυτο που ειχα αγαπησει σε κεινον.
Τι μπερδεμα.
Τραβηχτηκα λιγο παραπερα και τους εστειλα εξω να παιξουν.
Τον εβλεπα να την κυνηγαει στον κηπο...να διαταζει τον σκυλο οπως τοτε.
Του αρεσε αυτο.
Να ειναι "μερος" της καταστασης αυτης.
Αλλα για λιγο.
Χωρις μονιμες ευθυνες.
Μπαμπας, αλλα οχι καθε μερα.
οχι οταν πρεπει να διαλεξεις κατι που θες πολυ η μια καλη σχολικη τσαντα.
Οχι οταν θες ενα σπιτι ντιζαινατο, και φιλους, και να καπνιζεις και να ξενυχτας και και και...
Αλλα ουτε και στην "απ εξω."
αναστεναξα.
Θα με πηδηξει αυτο το τριημερο σκεφτηκα.
Το βραδυ, οταν εβαλα το παιδι για υπνο, πηρα το τετραδιο μου και αρχισα να γραφω τις σκεψεις μου, τις αναμνησεις μου, την καλη του πραξη, το πως ενιωσα...
Στην 5η σελιδα βαρεθηκα.
Δεν εγραφα κατι που δεν ειχα ξαναγραψει απειρες φορες πιο πριν.
Εκλεισα το τετραδιο.
Αυριο, θα εχτιζα τις καινουργιες αναμνησεις μας.
Θα τρωγαμε, θα μαθαινα στην μικρη να παιξει "λαστιχακι" με δυο καρεκλες.
Θα πηγαιναμε να δουμε τα κατσικακια του γειτονα.
Θα μαζευαμε λουλουδια και θα της μαθαινα πως να κανει θορυβο φυσωντας ενα φαρδυ χορταρι αναμεσα στα thumbs της, οπως εκανα και γω στην ηλικια της στην φαρμα μας στο εξωτερικο.Κριμα που δεν εχουμε μοσχαρακια κοντα να νιωσει το γαργαλητο στο χερι οταν το βαζεις στο στομα τους. Ειναι απο τις καλυτερες αναμνησεις.
Θα πρεπει να παρω και κλοσσοπουλα.
Αυτο που πηρα το πασχα πεθανε, ενω το παπακι ζει και βασιλευει με τις χηνες....ανακατες σκεψεις παρελθοντος, παρον, και μελλον...
Συνεχισα το νοητο πλανο για μια γεματη μερα αυριο, με πραγματα που δεν κανουμε στην Αθηνα...πως θα εφτιαχνα σε κεινη αναμνησεις.
θα της μαθαινα πως να βαζει τα ξυλα στο τζακι και θα παιζαμε κυνηγητο.
θα βλεπαμε μαζι τον μπομπ τον σφουγγαρακι και θα καναμε παλι μπανιο αγκαλια.
Και χαριστικα θα ανεβαζα τον σκυλο στο κρεβατι.
Οπως και εγινε.
Και ηταν υπεροχα.
Αλλα τωρα θελω να ξεκουραστω.:P
Comments