Οι δυο οψεις του φεγγαριου

Χτες συνειδητοποιησα κατι. Κοιταζα το παιδι που κοιμοταν διπλα μου και ξαφνικα εκανα τον συνδυασμο.
Αυτο το παιδακι ηταν αυτο που ειχα και κουνιοταν στην κοιλια μου.
Εβαζα το χερι μου ψηλα και αριστερα, εκει που ενιωθα κατι να εξεχει, σκληρο, μην ξεροντας τι ειναι. Αργοτερα εμαθα οτι ηταν ο ποπος της. Κοιταξα το χερι μου που ακουμπουσε στο ιδιο ακριβως σημειο, οπως καθε βραδυ.
Χαμογελασα για τα πραγματα που κανουμε εν αγνοια μας. Συνειδητοποιησα επισης οτι ενω αγκαλιαζομαστε φιλιομαστε και βολευομαστε, την παιρνει ο υπνος μολις νιωσει το βαρος του χεριου μου εκει, οπως οταν ηταν στην κοιλια μου.
Θυμηθηκα το μωρο που θηλαζε λαιμαργα και χαμογελουσε παντα μολις ξυπνουσε. Μου ελειπε.
Τωρα θα το απολαμβανα. Τοτε εκλαιγα και με απορροφουσαν αλλα πραγματα. Ισως γιαυτο και ποτε δεν με κοιταζε οταν θηλαζε, ενιωθε οτι δεν ημουν "εκει".
Αυτο το μωρο που χαμογελουσε συνεχεια και ξυπναγε με γελιο, που πηγε?
Τωρα εχουμε νευρα, αντιρρησεις, αποψη, μουτρα και φωνες.

Αραια και που την πιανει η γλυκα της, και αυτο οταν θελει κατι.
Κανονικα θα επρεπε να εχω πιο πολυ υπομονη αλλα νιωθω μονιμως κουρασμενη.
Δεν εχω το προνομιο, οπως τα παντρεμενα ζευγαρια, να βρω το παιδι φαγωμενο πχ, γυρνωντας απο την δουλεια, ωστε να κατσουμε να πουμε παραμυθι.
Ολα πeρνανε απο μενα.


Το βραδυ λοιπον, οταν κοιμαται και ησυχαζει, αρχιζω να μαζευω τα σκορπια παιχνιδια που θα σκορπιστουνε παλι την επομενη.
Βαζω πλυντηριο, πλενω πιατα, μαζευω ρουχα, μαγειρευω το φαγητο της για την επομενη μερα στο σχολειο και μετα ξαπλωνω διπλα της.
Και κει, την χαζευω, κοιταω το προσωπακι, γαληνιο, χωρις "θελω" και "να αγορασουμε" να μου πιπιλιζουν τ αυτια.
Διακρινω λιγο το μωρο, προσπαθω να μαντεψω το κοριτσι.
Την φιλαω, της λεω οτι την αγαπαω και καμια φορα μου απανταει στον υπνο της "και γω".
Και με κραταει να μην φυγω.

Σ αυτην την σταση θα ανοιξω την τηλεοραση και θα χαλαρωσω πριν με παρει ο υπνος.


Αλλες φορες, ενω την εχω βαλει για υπνο και ειμαι στον υπολογιστη, ερχεται και ξαπλωνει στον καναπε διπλα μου "μαμα θελω μαζι σου".
Την αφηνω, και 10 λεπτα μετα την παω στο δωματιο, κοιμισμενη
Ειναι βαρια και σε λιγο καιρο δεν θα μπορω να την σηκωνω ουτε γι αστειο.
Μεγαλωνει τοσο γρηγορα.
Θα μπορεσω να την βοηθησω να διαμορφωσει εναν χαρακτηρα που θα την βοηθησει στην μελλοντικη της ευτυχια?
Θα προλαβω?
Θα φτασει η επιρροη μου?

Και η πιο σημαντικη ερωτηση απ ολες....
Ποτε σταματαει η περιοδος της αντιδρασης και του "οχι?" :P
(μην μου πειτε ποτε...δεν το δεχομαι)