Sunday, January 08, 2006 Απροσδοκητη εκδρομη

Προσωπικα, δεν καταλαβα τιποτα.
και ειναι μεγαλο ευτυχημα γιατι δεν θαμουν εδω τωρα να κατεβαζω midis για το προγραμμα μου αλλα στο εξοχικο, χωρις κομπιουτερ και ακυρωνοντας ολα μου τα ραντεβου για αυριο και δεν με παιρνει , εχω ξεμεινει απο φραγκα.Τελειως.
Ακουσα την πορτα και υπεθεσα οτι επειδη ειχε βγει η γειτονισσα, εκανε ρευμα.
Καθαριζα την κουζινα εκεινη την ωρα, ισως αν ημουν καθιστη, να το καταλαβαινα.
Ηρθε ο πατερας μου να μου φερει μια μπριζολα και με ρωτησε "καταλαβες τον σεισμο?"
ποιον σεισμο?

Κοιταξα απο το παραθυρο. Ο κοσμος εβγαινε απο τα σπιτια του.
Ανοιξα την τιβι.
Κρητη, Ιωαννινα,μα ειναι δυνατον?Πηρα τηλεφωνο την πεθερα μου η οποια προσπαθουσε να παρει εμενα για να με καθυσηχασει. Ειπαμε, Ολοι ξερουν οτι εχω μεγαλο προβλημα με τους σεισμους.
Η μικρη ειχε γαντζωθει κατα την διαρκεια του στον μπαμπα της και φωναζε με ανησυχια" τι ν αυτο? τιν αυτο?"
Χαιρομαι που ηταν μαζι του.
Ειναι ψυχραιμος σ αυτο το θεμα(του σεισμου) και η αντιδραση του θα ειναι καθοριστικη για την μετεπειτα αντιμετωπιση της του φαινομενου.Ακομα θυμαμαι την υστερια της μανας μου με τον σεισμο του 81.:P

Ελαβα και εστειλα διαφορα sms, ολοι καλα.

Πηρα το παιδι και πηγαμε στο παρκο της Χωροφυλακης, σε περιπτωση που δεν ηταν ο κυριος σεισμος, να βρισκομασταν στ'ανοιχτα. Παιξαμε, κρεμαστηκαμε, κυνηγηθηκαμε.δεν ειχα πιει ακομα τσαι η καφε, ηταν το τελευταιο χουζουριαρικο πρωινο μου(ειχα κοιμηθει στις 7, οποτε ναι, για μενα ηταν ακομα πρωι)και πηγαμε κοντα στον φυλακα να δουμε και τα αλογακια.
Περασανε τα χρονια που εφερνα εκει τα σκυλια μου, η αλεπου ειχε πεθανει, το παρκο εκσυγχρονιστει, αλλα τα αλογακια και ο φυλακας παντα εκει.
Διαπληκτιστηκαμε λιγο και με την μικρη ως προς το αν ειναι πρακτικο να εχουμε ενα αλογο σπιτι μας, και 3 σκουπισμενα δακρυα αργοτερα πιασαμε την κουβεντα με τον φυλακα, ο οποιος μας εξηγουσε οτι ο κοκκινος φασιανος ειχε κανει τρομερη φασαρια πριν.
Ειχε χασει το σπιτι του στον σεισμο του 81(οχι ο φασιανος) και ειχε ξαδελφο σεισμολογο και αρχισε να μου εξηγει για την αφρικανικη πλακα( γιαυτο επιασε τοσο μεγαλο σημειο) για τον σεισμο του 81 που ηταν διδυμος(πανομοιοτυποι και κυριοι και οι δυο), για της Παρνηθας, για το ρηγμα της Αταλαντης (φτου φτου) και και και...
Και κει που μιλαγαμε και χαιδευαμε τα αλογακια η φασαρια των πουλιων στα κλουβια δυναμωσε, το αλογακι που κοιμοταν ξυπνησε, τα πουλια στα δεντρα πεταξανε μακρια. Και επειτα....σιγη.
Μονο τα αυτοκινητα στην μεσογειων.
Οι αχτιδες του ηλιου που περνουσαν μεσα απο τα δεντρα
"μετασεισμος" χαμογελασε.
Ενιωθα οτι τελικα ο σεισμος δεν ηταν κατι τρομερο.
Τα σπιτια ηταν.
Οπως καθε τι φυσικο, αν δεν βαλουμε το χερακι μας...
Αναστεναξα.

δεν ηθελα να μπω στην διαδικασια σκεψης του τι ωραια που θα ηταν αν ζουσα σε ενα μικρο σπιτακι μες το πρασινο, να εχω κηπο και σκυλια και κοτες και τζακι και να ζω απ αυτα που θα βγαζω...
Αν ηξερα πως θα ζουσα ετσι, θα το ειχα κανει προ πολλου και να πα να γαμηθει και η μεγαλουπολη και ολα.
Ετσι ζουσα στην Ολλανδια.
Στα μικρα ξυλινα σπιτακια με την μεγαλη τζαμαρια μπροστα και τους κηπους.
Μου λειπει αυτος ο τροπος ζωης, ο πιο φυσικος.

Κοιταξα την κορη μου.
.....
Ακομα δεν ειναι ωρα να αποσυρθω.
Ακομα με χρειαζονται.
Σκουπισα την μυτη της,
κουμπωσα το μπουφαν μου και πηραμε σιγα σιγα τον δρομο του γυρισμου.