Τι θα πιεις?
Mεγαλωσα σ εμια γειτονια-φυτωριο ναρκωτικων. Ολοι γυρω μου σχεδον ηταν χρηστες, ειτε με σιροπια, ειτε με χαπια, ειτε με μαυρο, ειτε...ουτε που ξερω.
Στο σχολειο υπηρχε αλλη αυρα, αλλη κουλτουρα. Στο σπιτι προβληματα και στη γειτονια, αλλα πραγματα.
Δεν εμπλεξα ποτε.
Δεν ξερω γιατι, τα ειχα μπροστα μου, ειχα φυγει απο το σπιτι ουκ ολιγες φορες, ειχα πολλα προβληματα με τους δικους μου, αλλα δεν ενιωσα ποτε αρκετα δυνατη να τα βγαλω περα με αυτο το θηριο.
Ισως το να χορευω και να βγαινω καθε βραδυ μου ηταν αρκετο για να ξεχνιεμαι.Ισως δεν υπηρξα ποτε τοσο φιληδονη, να δοκιμασω και να θελω τοσο εντονες συγκινησεις. Δεν ξερω.
Στα 17 μου δοκιμασα να καπνισω. Με τον γιο ενος φιλου του πατερα μου στην Αλεξανδρουπολη( ο ιδιος που με πηγε στην ερημια αν θυμαστε και ηρθαν μετα οι φιλοι του για να περασω απο "δικαστηριο"). Με την βλακεια των 17 χρονων,( οπου τιποτα δεν μπορεις να παθεις-και αυτο γιατι ενα σημειο στον εγκεφαλο, η αμυγδαλα, δεν εχει αναπτυχθει αρκετα για να σκεφτεσαι τις συνεπειες-)θελησα να του αποδειξω οτι δεν θα μπορουσε να με πηδηξει, ακομα κι ετσι.
Το τι γελιο εριξα, δεν λεγεται.
Εκανε βλακειες, οπως το να βαζει τα χερια στ αυτια του και να αλληθωριζει και το μυαλο μου μου ελεγε"μα γιατι γελας? δεν ειναι αστειο".....και παρτην κατω.
Το θυμομουν αυτο το περιστατικο την δευτερη φορα που καπνισα. Το αναζητουσα αυτο το γελιο. Παντα υπαρχει κατι που σε κανει να θες να ξαναγυρισεις 'εκει". Ομως δεν εκατσε.
Μια ψιλομουνταδα, ενα μουδιασμα στο κεφαλι, μια αισθηση "μπαμπακιου αναμεσα στο κρανιο και το μυαλο".
Δοκιαμασα αλλες 2-3 φορες μεσα στα επομενα 20 χρονια.
Κι αυτο για αλλους λογους που δεν θελω να αναπτυξω εδω.
Με ξενερωνε ολη αυτη η φαση, ανθρωπων μαζεμενων σε ενα χωρο οπου πλαναται η λαχταρα και η λαιμαργια στο ματι, που δεν εχουν τιποτα κοινο μεταξυ τους περα απο το να "πιουνε".
Ανθρωποι που αν αυριο "καθαρισουν" δεν εχουν τιποτα να πουνε μεταξυ τους και δεν εχουν αναπτυξει το ταλεντο των κοινωνικων σχεσεων.Της ομιλιας.
Με ξενερωνε και με ξενερωνει ο ανθρωπος που κανει συστηματικη χρηση, οσο ομορφος καλος και χρυσος να ειναι.
Νομιζω απο αυτην μου την αντιληψη ξεφευγει μονο ενας συναδελφος μου, που οσα χρονια τον ξερω, ποτε δεν μου εβγαλε αρνητικο συναισθημα.
Ολοι οι αλλοι ναι.
Οι περισσοτεροι φυσικα με τον καιρο μπλεξανε με πιο βαρια πραγματα.
Και ημουν εκει, να βλεπω την μεταπηδηση.
Τα γυαλινα ματια, την υπνηλια η την βια, την μικρη η μεγαλη κορη των ματιων, τα ατελειωτα ψεμματα.
Δεν ξερω αν ειχα αναφερει καπου τον Αντρεα, ενα γλυκο ανθρωπο που χωρις να το ξερω ειχα βοηθησει να θελησει να καθαρισει, και το καταφερε...για λιγο.
Αργοτερα εμαθα και την κοκαινη. Δεν την ειδα ποτε, ουτε την μυρισα, αλλα ξωφαλτσα την γευτηκα σε χειλη, μια πικριλα που αργοτερα εμαθα τι ηταν,την ειδα στα γυαλινα ματια και την ακουσα στα βρισιδια. Ειδα τον παραλογισμο καταλαβα τι παιζοταν και ξεκοψα. Ευτυχως. Εμαθα αργοτερα οτι σε μια περιπτωση, μια κοπελλα την ωρα της "συνευρεσης" εφαγε τρομερο ξυλο ενω ηταν μεσα της ο τυπος.
Αρρωστα πραγματα.
Τρομακτικα
Την ειδα και αλλου. Ηταν παντου η πουτανα.
Υπουλη. Δεν δημιουγουσε εξαρτηση του σωματος αλλα του μυαλου.
"μπορω να την κοψω οποτε θελω". Μονο που δε θες ποτε.
Αντιθετα με την ηρωινη, το ναρκωτικο της γλυκειας ληθης, των κακομοιρων οπως τους λεω εγω, η κοκαινη φανταζε σαν το ναρκωτικο των νεκρωμενων εσωτερικα. Τους εκανε να νιωθουν ξανα, εντονα.
Ο καθενας βρισκει οτι του λειπει, απ' ολα εχει ο μπαξες.
Θυμαμαι στο σχολειο, εναν συμμαθητη μας που σνιφαρε κολλα. Δεν ξερω αν το εκανε απο μαγκια,αν ειναι γονιδιακο το θεμα, αν πραγματικα ηξερε η οχι τι εκανε. Δε ξερω καν αν ζει, αυτη την στιγμη.
Τα ναρκωτικα βρισκουν τροπους να μπουνε παντου και δεν ξερω τι ειναι αυτο που εμενα με εκανε να μην τα θελω και με κρατησε μακρια τους ενω τα ειχα μπροστα μου και εν αφθονια.
Δεν ξερω τι ειναι αυτο στο μυαλο του αλλου που τον κανει να παρει την πρωτη τζουρα, να δοκιμασει. Υπερμετρη βλακεια? υπερμετρη αυτοπεποιθηση? επιπολαιοτητα? δεν εχει μαθει να αυτο πειθαρχειται και να λεει οχι στον εαυτο του?
Απ οσο ξερω στα προγραμματα απεξαρτησης, ο χρηστης πρεπει να πληρωνει νοικι στους δικους του, να φτιαχνει το φαγητο του, το κρεβατι του. Τους μαθαινουν να ειναι υπευθυνοι για τον εαυτο τους και να αντιμετωπιζουν μονοι τους τα παντα, προς αποφυγη "φυγης" στο πρωτο προβλημα. Αυτο δεν επρεπε να το μαθουν, ετσι κιαλλιως?
Πολλοι απο τους χρηστες που εγω ειχα γνωρισει ηταν παιδια που ζουσαν τα δυο ακρα. Χαιδεμενα απο την μια,"κακοποιημενα" απο την αλλη.
με κακοποιημενο εννοω οτι δεν νιωθαν ασφαλεια και αγαπη διχως ορους, απο τους δικους τους οπως νιωσσαμε ολοι λιγο πολυ σε καποιες φασεις, οι ανθρωποι δεν ειναι τελειοι.
Εχοντας ομως την νοοτροπια του χαιδεμενου, ποναει πιο πολυ, φανταζομαι.
Εχοντας την νοοτροπια του χαιδεμενου, ισως να εχουμε πιο ευκολα την ταση να κανουμε βλακειες για να μας σωσουνε η γιατι παντα καποιος καθαριζε για παρτη μας στα σκουρα.
Βλεπω και εβλεπα γυρω μου πολλα, σε αποσταση πολυ κοντινη για τα γουστα μου.
Δεν τα καταλαβαινω ολα, και πολλα δεν θελω καν να τα γνωρισω, δεν με αφορουν.
Τα φοβαμαι.
Και πιθανον αυτο ηταν και το μεγαλυτερο ατου μου.
Γιατι ο φοβος φυλαει τα ερμα.
Στο σχολειο υπηρχε αλλη αυρα, αλλη κουλτουρα. Στο σπιτι προβληματα και στη γειτονια, αλλα πραγματα.
Δεν εμπλεξα ποτε.
Δεν ξερω γιατι, τα ειχα μπροστα μου, ειχα φυγει απο το σπιτι ουκ ολιγες φορες, ειχα πολλα προβληματα με τους δικους μου, αλλα δεν ενιωσα ποτε αρκετα δυνατη να τα βγαλω περα με αυτο το θηριο.
Ισως το να χορευω και να βγαινω καθε βραδυ μου ηταν αρκετο για να ξεχνιεμαι.Ισως δεν υπηρξα ποτε τοσο φιληδονη, να δοκιμασω και να θελω τοσο εντονες συγκινησεις. Δεν ξερω.
Στα 17 μου δοκιμασα να καπνισω. Με τον γιο ενος φιλου του πατερα μου στην Αλεξανδρουπολη( ο ιδιος που με πηγε στην ερημια αν θυμαστε και ηρθαν μετα οι φιλοι του για να περασω απο "δικαστηριο"). Με την βλακεια των 17 χρονων,( οπου τιποτα δεν μπορεις να παθεις-και αυτο γιατι ενα σημειο στον εγκεφαλο, η αμυγδαλα, δεν εχει αναπτυχθει αρκετα για να σκεφτεσαι τις συνεπειες-)θελησα να του αποδειξω οτι δεν θα μπορουσε να με πηδηξει, ακομα κι ετσι.
Το τι γελιο εριξα, δεν λεγεται.
Εκανε βλακειες, οπως το να βαζει τα χερια στ αυτια του και να αλληθωριζει και το μυαλο μου μου ελεγε"μα γιατι γελας? δεν ειναι αστειο".....και παρτην κατω.
Το θυμομουν αυτο το περιστατικο την δευτερη φορα που καπνισα. Το αναζητουσα αυτο το γελιο. Παντα υπαρχει κατι που σε κανει να θες να ξαναγυρισεις 'εκει". Ομως δεν εκατσε.
Μια ψιλομουνταδα, ενα μουδιασμα στο κεφαλι, μια αισθηση "μπαμπακιου αναμεσα στο κρανιο και το μυαλο".
Δοκιαμασα αλλες 2-3 φορες μεσα στα επομενα 20 χρονια.
Κι αυτο για αλλους λογους που δεν θελω να αναπτυξω εδω.
Με ξενερωνε ολη αυτη η φαση, ανθρωπων μαζεμενων σε ενα χωρο οπου πλαναται η λαχταρα και η λαιμαργια στο ματι, που δεν εχουν τιποτα κοινο μεταξυ τους περα απο το να "πιουνε".
Ανθρωποι που αν αυριο "καθαρισουν" δεν εχουν τιποτα να πουνε μεταξυ τους και δεν εχουν αναπτυξει το ταλεντο των κοινωνικων σχεσεων.Της ομιλιας.
Με ξενερωνε και με ξενερωνει ο ανθρωπος που κανει συστηματικη χρηση, οσο ομορφος καλος και χρυσος να ειναι.
Νομιζω απο αυτην μου την αντιληψη ξεφευγει μονο ενας συναδελφος μου, που οσα χρονια τον ξερω, ποτε δεν μου εβγαλε αρνητικο συναισθημα.
Ολοι οι αλλοι ναι.
Οι περισσοτεροι φυσικα με τον καιρο μπλεξανε με πιο βαρια πραγματα.
Και ημουν εκει, να βλεπω την μεταπηδηση.
Τα γυαλινα ματια, την υπνηλια η την βια, την μικρη η μεγαλη κορη των ματιων, τα ατελειωτα ψεμματα.
Δεν ξερω αν ειχα αναφερει καπου τον Αντρεα, ενα γλυκο ανθρωπο που χωρις να το ξερω ειχα βοηθησει να θελησει να καθαρισει, και το καταφερε...για λιγο.
Αργοτερα εμαθα και την κοκαινη. Δεν την ειδα ποτε, ουτε την μυρισα, αλλα ξωφαλτσα την γευτηκα σε χειλη, μια πικριλα που αργοτερα εμαθα τι ηταν,την ειδα στα γυαλινα ματια και την ακουσα στα βρισιδια. Ειδα τον παραλογισμο καταλαβα τι παιζοταν και ξεκοψα. Ευτυχως. Εμαθα αργοτερα οτι σε μια περιπτωση, μια κοπελλα την ωρα της "συνευρεσης" εφαγε τρομερο ξυλο ενω ηταν μεσα της ο τυπος.
Αρρωστα πραγματα.
Τρομακτικα
Την ειδα και αλλου. Ηταν παντου η πουτανα.
Υπουλη. Δεν δημιουγουσε εξαρτηση του σωματος αλλα του μυαλου.
"μπορω να την κοψω οποτε θελω". Μονο που δε θες ποτε.
Αντιθετα με την ηρωινη, το ναρκωτικο της γλυκειας ληθης, των κακομοιρων οπως τους λεω εγω, η κοκαινη φανταζε σαν το ναρκωτικο των νεκρωμενων εσωτερικα. Τους εκανε να νιωθουν ξανα, εντονα.
Ο καθενας βρισκει οτι του λειπει, απ' ολα εχει ο μπαξες.
Θυμαμαι στο σχολειο, εναν συμμαθητη μας που σνιφαρε κολλα. Δεν ξερω αν το εκανε απο μαγκια,αν ειναι γονιδιακο το θεμα, αν πραγματικα ηξερε η οχι τι εκανε. Δε ξερω καν αν ζει, αυτη την στιγμη.
Τα ναρκωτικα βρισκουν τροπους να μπουνε παντου και δεν ξερω τι ειναι αυτο που εμενα με εκανε να μην τα θελω και με κρατησε μακρια τους ενω τα ειχα μπροστα μου και εν αφθονια.
Δεν ξερω τι ειναι αυτο στο μυαλο του αλλου που τον κανει να παρει την πρωτη τζουρα, να δοκιμασει. Υπερμετρη βλακεια? υπερμετρη αυτοπεποιθηση? επιπολαιοτητα? δεν εχει μαθει να αυτο πειθαρχειται και να λεει οχι στον εαυτο του?
Απ οσο ξερω στα προγραμματα απεξαρτησης, ο χρηστης πρεπει να πληρωνει νοικι στους δικους του, να φτιαχνει το φαγητο του, το κρεβατι του. Τους μαθαινουν να ειναι υπευθυνοι για τον εαυτο τους και να αντιμετωπιζουν μονοι τους τα παντα, προς αποφυγη "φυγης" στο πρωτο προβλημα. Αυτο δεν επρεπε να το μαθουν, ετσι κιαλλιως?
Πολλοι απο τους χρηστες που εγω ειχα γνωρισει ηταν παιδια που ζουσαν τα δυο ακρα. Χαιδεμενα απο την μια,"κακοποιημενα" απο την αλλη.
με κακοποιημενο εννοω οτι δεν νιωθαν ασφαλεια και αγαπη διχως ορους, απο τους δικους τους οπως νιωσσαμε ολοι λιγο πολυ σε καποιες φασεις, οι ανθρωποι δεν ειναι τελειοι.
Εχοντας ομως την νοοτροπια του χαιδεμενου, ποναει πιο πολυ, φανταζομαι.
Εχοντας την νοοτροπια του χαιδεμενου, ισως να εχουμε πιο ευκολα την ταση να κανουμε βλακειες για να μας σωσουνε η γιατι παντα καποιος καθαριζε για παρτη μας στα σκουρα.
Βλεπω και εβλεπα γυρω μου πολλα, σε αποσταση πολυ κοντινη για τα γουστα μου.
Δεν τα καταλαβαινω ολα, και πολλα δεν θελω καν να τα γνωρισω, δεν με αφορουν.
Τα φοβαμαι.
Και πιθανον αυτο ηταν και το μεγαλυτερο ατου μου.
Γιατι ο φοβος φυλαει τα ερμα.
Comments