Mια ανασα γη

Θα θελα να μου δινανε οι γονεις μου το εξοχικο, οσο ειναι ακομα εξοχικο...σε 5-6 χρονια θα ειναι πλεον πολη με τον ρυθμο που χτιζονται γυρω μας τα σπιτια.
θα καθαριζα ολη την παλιατζουρα, θα εβαζα μια κουνια για το παιδι.
Θα καθαριζα το χωμα να φυτεψω τριφυλλι kai θα εβαζα τοματες και καροτα και αγγουρια διπλα στο θυμαρι, στην μεντα και στους Ηλιους.
Θα φυτευα διπλα στην βερυκοκια και την μηλια μυρτιλλα, και groseilles που θα εφερνα απο γαλλια.
Θα κρατουσα τις κοτες και 2 χηνες, και ισως να αγοραζα ενα κατσικακι απο τον απεναντι κτηνοτροφο.
Σιγουρα θα επαιρνα πισω το σκυλι μου και μαζι ενα αλλο, ενα μεγαλο.
Θα επαιρνα αδεια, και θα εχτιζα μπροστα μπροστα ενα δωματιακι/καταστημα...ειτε για τσιγαρα και ψιλικα, ειτε με βιολογικα, ειτε....

Θα επαιρνα το διπλωμα αυτοκινητου αν και εκει η μετακινηση γινεται και με τα ποδια και με ποδηλατο μεχρι τον κεντρικο δρομο.

Η μικρη θα γυρνουσε απο το σχολειο και θα επαιζε μεσα στον κηπο, και θα επινα τον καφε μου χαζευοντας την.
Θα μαζευα χρηματα για να γκρεμισω την κακοφτιαγμενη οροφη και να βαλω απο πανω ενα λειομενο(ετσι γραφεται?), που θα εφτιαχνα σιγα σιγα...για κεινη.

Τα σα/κυριακα θα εχονταν φιλοι να ψησουμε και να γελασουμε, να παιξουμε ταβλι και κυνηγητο...
Τον χειμωνα, διπλα στο τζακι, θα χαζευα τον εναστρο ουρανο πριν αμολησω τα σκυλια και μπω στην μπανιερα με το παιδι για παιχνιδια.


Ολα αυτα ομως ειναι μια ζωη που την ζω μες το μυαλο μου τα βραδυα, πριν κοιμηθω, μια απο τις παραλληλες ζωες που με ανακουφιζει, οπως αυτην πχ οπου εχω επιλεξει εναν σωστο συντροφο και χαζευουμε το παιδι μας με περηφανεια και τρεχουμε να το φροντισουμε και να το προστατεψουμε. Μια ζωη οικογενειακη οπως δεν την εζησα ποτε, ουτε μικρη. Με κυριακατικα τραπεζια, ηρεμους τονους και κατανοηση και καλη θεληση.
Και αγαπη να πλυμμηριζει την υπαρξη μας.Καλωσυνη.
Παραλληλες ζωες σε παραλληλο συμπαν. Μια στροφη δεξια αντι για αριστερα.
Δεν ειμαι δυστυχισμενη, αλλα κατι η ελλειψη μπαλκονιου, κατι η ελλειψη ρευστου, νιωθω την πιεση.
Και τα ψαρακια ξερετε τι κανουν στα ζορια.
Καταφευγουν στα συννεφα, εκει οπου ολα ειναι τοσο ζωντανα και αληθινα.
Ροζ.

Ενα μυρτιλλο και μια φραουλια.
ενα χαδι στο μαγουλο και ενα χαμογελο κατανοησης.

Σημερα θα ονειρευτω τους καμπους της παιδικης μου ηλικιας, εκει στην Ορλεανη,οπου ετρεχα αναμεσα στα ψηλα χορτα και ακουγα την εκωφφαντικη σιωπη και τον ανεμο στ αυτια μου.Μεχρι που εβγαζα μια κραυγη, και καλα χαρουμενη, αλλα κατα βαθος φοβισμενη.
Ερχοταν ο σκυλος μου κοντα μου και ανακουφισμενη τον αγκαλιαζα.
Και ετρεχα ξανα πισω, στο σπιτι στην ζεστασια, στην ασφαλεια....

Μου λειπει το "σπιτι μου."