Friday, June 16, 2006 Αγαπουλες και φιλακια

Δεν ξερω αν ολα τα παιδια ειναι ετσι...αλλα μενω μαλακας ωρες ωρες.
Στο παιδικο παρτι σημερα, η Ευη, ενας αγγελος, χτυπησε την μικρη και σηκωθηκα μολις ακουσα το γνωριμο κλαμμα.
Τις εφερα και τις δυο πιο κει και ρωτησα πρωτα την Ευη αν την χτυπησε. Το αρνηθηκε.
Γυρισα να δω την κορη μου. Δεν κλαιει ποτε χωρις λογο και η μυτη της ηταν κοκκινη.
"τι επαθες?"
"με χτυπησε....Δεν μ 'αγαπαει"
Η στεναχωρια ζωγραφισμενη στο προσωπο της...περα απο την κατακοκκινη μυτη που πρεπει να πονουσε αρκετα.
Εμεινα λιγο χαζεμενη με το που εδινε βαρος. Την αμεση ερμηνεια ενος γεγονοτος
"Ευη, καταλαβες; Νομιζει οτι δεν την αγαπας"
Κρατησα την αναπνοη μου.
Τι θα εκανε; Θα αδιαφορουσε και θα εφευγε? θα ελεγε ενα τυπικο συγγνωμη? θα φοβοταν?
Θα κοροιδευε? Θα αναγκαζομουν να ειμαι απλως μαρτυρας ενος "γεγονοτος" της ζωης, απο αυτα που "συμβαινουν" και να κανω την καρδια μου πετρα οσο η κορη μου θα μαθαινε με τους συνομιληκους της, χαρες, λυπες, απογοητευσεις και στεναχωριες;
Προσωπακι θλιμμενο, ματια βουρκωμενα.
"μα την αγαπαω"
"πες της το τοτ..." δεν προλαβα να τελειωσω την φραση.
Η Ευη με εσπρωξε προσπαθωντας να φτασει αυθορμητα στην μικρη.Τα δυο παιδια αγκαλιαστηκαν και φιληθηκαν στο στομα.
Σαν μια καρτ ποσταλ της Αν Γκεντες, ...με τοση θεληση να φυγει η στεναχωρια και να αποκατασταθει η αγαπη, που βρηκαν μονα τους την λυση μολις καταλαβανε τι παιχτηκε.
Φυγανε τρεχοντας να παιξουν ενω σκεφτομουν πως η αγαπη ειναι αυτο που μας κανει να νιωθουμε καλα μες το πετσι μας
οτι ηλικια και να ειμαστε.

Η ελλειψη αγαπης ποναει.
Και απο παιδι και απο τρελλο...ξερετε τι λενε