Friday, April 22, 2005 Σ αγαπω= φταιω? Πριτς!
Βρηκα κατι παλια μου γραπτα...σοβαρου περιεχομενου....με πιανει καμια φορα...:P
Oταν αγαπας καποιον, θεωρειται καλο.
Ενα ευγενες συναισθημα.
Όταν δε, ξέρεις να δινεις από τον εαυτο σου, όταν εισαι πιστος, αφοσιωμενος, και προσπαθεις για την σχεση σου, όταν δεν ξενερωνεις πλεον με τα οποια κουσουρια ,αλλα αντιθέτως προσπαθεις να μην ασκησεις κριτικη αλλα την αποδοχη.
Όταν πλεον, νιωθεις τον αλλον, ανθρωπο σου….
Όταν του στεκεσαι.
Όταν σου στεκεται…
Όταν αποκτας την πρωτη ρυτιδα αλλα δεν το βλεπει
Όταν ξερεις το ελλατωμα του και δεν αλλαζει σε τιποτα την τρυφεροτητα που νιωθεις.
Όταν χανει τα μαλλια του και αποκταει κοιλια, οταν τσακωνεστε και βρονταει την πορτα ,όταν βιωνεις αυτή την αγαπη που προξενει ένα διχτυ ασφαλειας.
Ένα διχτυ που υφαινετε μαζι, αλλος πιο λιγο, άλλος πιο πολύ…
Όταν όμως, αυτος που αγαπας δεν υφαινει η σταματησει να σε αγαπαει η σε εκμεταλλευεται..τοτε από ευγενη συναισθημα, κατατασεσαι σε ..Θυμα.
Χανεται η ομορφια.
Χανεται η ουσια και το νοημα.
Η αφοσιωση χρωματιζεται με αρρωστημενα χρωματα, η πιστη στον αλλον είναι αρρωστια και ερχεται ο φοβος και η ντροπη..
Η αγαπη λοιπον αξιζει μονο αν αξιζει και ο άλλος?
Είναι δυνατον να οριζονται τα αισθηματα μας και το πώς νιωθουμε γιαυτα από τον εξωτερικο παραγοντα?
Η Κριτικη είναι αυτή που μας αποξενωνει από τους αλλους. (Η κριτικη που καταστρεφει τα παιδια μας. )
Η κριτικη που οριζει αν καποιος Αξιζει να αγαπηθεί…
Μα αν επρεπε να εχει ταιρι μονο ο καλος και εναρετος, ο κοσμος θαταν ανεραστος!
Αν αγαπας ένα ρεμαλι που σ αγαπαει κι αυτο, πάλι καλα.
Αν αγαπας ένα ρεμαλι που δε σ αγαπαει εισαι θυμα, αξιος περιφρονησης.
Δηλαδη η αγαπη είναι αξια και θαυμαστη μονο αν είναι both ways?
Ενδιαφερουσα αποψη..
Kai ti είναι η αγαπη να την κοψεις με το ετσι θελω? Βρυση που ανοιγοκλεινει?
και το αλλο....το ασχημο και απαισιο.... Εσυ φταις που τον αφησες να σου φερθει ετσι
Εσυ φταις που δεν το ειδες
Εσυ φταις που..
ΣΤΟΟΟΟΟΠ!
Ρωτησα ποτε να μου υποδειξουν κατι που ξερω?
Ρωτησα ποτε ποιος ΦΤΑΙΕΙ?
Θα αλλαξει τιποτα?
Θα παρηγορηθω πιο πολύ αν φταιει εκεινος η αν φταιω εγω?
Και τελος, ζητησα ποτε κριτικη της καταστασης?
Έναν ωμο να κλαψω, και ένα «σε καταλαβαινω» θα εκανε θαυματα.
Ευτυχως υπαρχουν κι αυτοι στη ζωη μας.
Ανθρωποι που δεν κριτικαρουν γιατί δεν τους εχουν κριτικαρει.
Ηρεμοι, σιγουροι, ….(και φανταστικοι γονεις.)
Τετοιους φιλους θελω. τετοια φιλη θελω να ειμαι.
Η αγαπη ποναει, προσεχε μην πληγωθεις…(μα τι ακουω η γυναικα?)
Η αγαπη ποτε δεν εχει φερει πονο, αλλα η ελλειψη της ,ναι!
Και η αγαπη αδιαφορει καποια στιγμη για το αν είναι αμοιβαια.
Δυσκολο.
Αλλα το καταφερα στο παρελθον.
Σταματησα να υποφερω κάθε φορα που αγαπησα καποιον που «δεν αξιζε» με τα στανταρτ, όταν σταματησα να νιωθω ασχημα που αγαπουσα ακομα, όταν αποδεχτηκα ότι τον κουβαλουσα μεσα μου και πιθανον να μην εφευγε ποτε,…
και όταν σταματησα να κρινω αυτόν(για νατον ξεριζωσω) και εμενα γιατί τον αγαπουσα ακομα.
Σταματησα να το παλευω,…να το ψειριζω,…να το διωχνω…
Η αποδοχη ηταν το φως
Η αγαπη η παρηγορια μου και η λυτρωση μου από τον πονο.
Η αποδοχη των συναισθηματων και η αναγνωριση τους φυσικα δεν σημαινει ότι χανουμε την αξιοπρεπεια μας .
Είναι λεπτη γραμμη και δυσκολη να τηρηθει πανω στην φουρτουνα…
Βρηκα προχτες μια φωτογραφια ενός μεγαλου ερωτα και αληθινης αγαπης…ειχα γραψει από πισω «Να τον προσεχεις Θεε μου και να είναι παντα ευτυχισμενος».
Συγκινηθηκα με το κοριτσακι των 20 χρονων που βρηκε την δυναμη να συγχωρεσει και να ευχηθει ότι καλυτερο,και σηκωσα το τηλεφωνο να τον ενημερωσω(ειμαστε πολύ καλοι φιλοι πλεον) για το ευρημα μου.
Οση ωρα μου ελεγε το ποσο χαζα ειχε φερθει και ποσο το μετανιωνε ακομα για την ανωριμοτητα του τον ακουγα αφηρημενα διοτι καταλαβα ότι ειχα βρει την λυση τοτε.
Το θεμα δεν είναι να περασει η αγαπη.
Το θεμα είναι να ζουμε με αυτην, διοτι δεν ποναει.
Ο ερωτας ο ποθος και ο εγωισμος πονανε.
Μιλαγα με εναν ανθρωπο που παντα θα εχω στην καρδια μου, ομως δεν τον ποθουσα πλεον ουτε ηθελα να ζησω μαζι του.
Τον κουβαλουσα μεσα μου για 10 χρονια, αλλα στην πραγματικοτητα, κουβαλουσα τις πληγες μου,πληγες απο ερωτα και απορριψη, και πληγωμενο εγωισμο, και κακο self image σαν αποτελεσμα ολων αυτων.
ομως η αγαπη δεν εχει καμια σχεση με ολα αυτα.
Η αγαπη ειναι στην φυση μας,και πηγαζει απο μεσα μας.
Την νιωθουμε οταν την εκδηλωνουμε, παρα οταν την δεχομαστε..
Αγαπω πολλους ανθρωπους γυρω μου, και μερικοι το εκμεταλλευονται...συμβαινει...
Δεν χρειαζεται να το εκδηλωσω, (σε μερικες περιπτωσεις, η αξιοπρεπεια δεν μας το επιτρεπει αλλωστε...)
Μπορω ομως να το βιωσω, και ειναι μια προσεγγιση που δεν ειχα σκεφτει,
Και με ευχαριστει... ειναι ευχαριστο συναισθημα after all
Oταν αγαπας καποιον, θεωρειται καλο.
Ενα ευγενες συναισθημα.
Όταν δε, ξέρεις να δινεις από τον εαυτο σου, όταν εισαι πιστος, αφοσιωμενος, και προσπαθεις για την σχεση σου, όταν δεν ξενερωνεις πλεον με τα οποια κουσουρια ,αλλα αντιθέτως προσπαθεις να μην ασκησεις κριτικη αλλα την αποδοχη.
Όταν πλεον, νιωθεις τον αλλον, ανθρωπο σου….
Όταν του στεκεσαι.
Όταν σου στεκεται…
Όταν αποκτας την πρωτη ρυτιδα αλλα δεν το βλεπει
Όταν ξερεις το ελλατωμα του και δεν αλλαζει σε τιποτα την τρυφεροτητα που νιωθεις.
Όταν χανει τα μαλλια του και αποκταει κοιλια, οταν τσακωνεστε και βρονταει την πορτα ,όταν βιωνεις αυτή την αγαπη που προξενει ένα διχτυ ασφαλειας.
Ένα διχτυ που υφαινετε μαζι, αλλος πιο λιγο, άλλος πιο πολύ…
Όταν όμως, αυτος που αγαπας δεν υφαινει η σταματησει να σε αγαπαει η σε εκμεταλλευεται..τοτε από ευγενη συναισθημα, κατατασεσαι σε ..Θυμα.
Χανεται η ομορφια.
Χανεται η ουσια και το νοημα.
Η αφοσιωση χρωματιζεται με αρρωστημενα χρωματα, η πιστη στον αλλον είναι αρρωστια και ερχεται ο φοβος και η ντροπη..
Η αγαπη λοιπον αξιζει μονο αν αξιζει και ο άλλος?
Είναι δυνατον να οριζονται τα αισθηματα μας και το πώς νιωθουμε γιαυτα από τον εξωτερικο παραγοντα?
Η Κριτικη είναι αυτή που μας αποξενωνει από τους αλλους. (Η κριτικη που καταστρεφει τα παιδια μας. )
Η κριτικη που οριζει αν καποιος Αξιζει να αγαπηθεί…
Μα αν επρεπε να εχει ταιρι μονο ο καλος και εναρετος, ο κοσμος θαταν ανεραστος!
Αν αγαπας ένα ρεμαλι που σ αγαπαει κι αυτο, πάλι καλα.
Αν αγαπας ένα ρεμαλι που δε σ αγαπαει εισαι θυμα, αξιος περιφρονησης.
Δηλαδη η αγαπη είναι αξια και θαυμαστη μονο αν είναι both ways?
Ενδιαφερουσα αποψη..
Kai ti είναι η αγαπη να την κοψεις με το ετσι θελω? Βρυση που ανοιγοκλεινει?
και το αλλο....το ασχημο και απαισιο.... Εσυ φταις που τον αφησες να σου φερθει ετσι
Εσυ φταις που δεν το ειδες
Εσυ φταις που..
ΣΤΟΟΟΟΟΠ!
Ρωτησα ποτε να μου υποδειξουν κατι που ξερω?
Ρωτησα ποτε ποιος ΦΤΑΙΕΙ?
Θα αλλαξει τιποτα?
Θα παρηγορηθω πιο πολύ αν φταιει εκεινος η αν φταιω εγω?
Και τελος, ζητησα ποτε κριτικη της καταστασης?
Έναν ωμο να κλαψω, και ένα «σε καταλαβαινω» θα εκανε θαυματα.
Ευτυχως υπαρχουν κι αυτοι στη ζωη μας.
Ανθρωποι που δεν κριτικαρουν γιατί δεν τους εχουν κριτικαρει.
Ηρεμοι, σιγουροι, ….(και φανταστικοι γονεις.)
Τετοιους φιλους θελω. τετοια φιλη θελω να ειμαι.
Η αγαπη ποναει, προσεχε μην πληγωθεις…(μα τι ακουω η γυναικα?)
Η αγαπη ποτε δεν εχει φερει πονο, αλλα η ελλειψη της ,ναι!
Και η αγαπη αδιαφορει καποια στιγμη για το αν είναι αμοιβαια.
Δυσκολο.
Αλλα το καταφερα στο παρελθον.
Σταματησα να υποφερω κάθε φορα που αγαπησα καποιον που «δεν αξιζε» με τα στανταρτ, όταν σταματησα να νιωθω ασχημα που αγαπουσα ακομα, όταν αποδεχτηκα ότι τον κουβαλουσα μεσα μου και πιθανον να μην εφευγε ποτε,…
και όταν σταματησα να κρινω αυτόν(για νατον ξεριζωσω) και εμενα γιατί τον αγαπουσα ακομα.
Σταματησα να το παλευω,…να το ψειριζω,…να το διωχνω…
Η αποδοχη ηταν το φως
Η αγαπη η παρηγορια μου και η λυτρωση μου από τον πονο.
Η αποδοχη των συναισθηματων και η αναγνωριση τους φυσικα δεν σημαινει ότι χανουμε την αξιοπρεπεια μας .
Είναι λεπτη γραμμη και δυσκολη να τηρηθει πανω στην φουρτουνα…
Βρηκα προχτες μια φωτογραφια ενός μεγαλου ερωτα και αληθινης αγαπης…ειχα γραψει από πισω «Να τον προσεχεις Θεε μου και να είναι παντα ευτυχισμενος».
Συγκινηθηκα με το κοριτσακι των 20 χρονων που βρηκε την δυναμη να συγχωρεσει και να ευχηθει ότι καλυτερο,και σηκωσα το τηλεφωνο να τον ενημερωσω(ειμαστε πολύ καλοι φιλοι πλεον) για το ευρημα μου.
Οση ωρα μου ελεγε το ποσο χαζα ειχε φερθει και ποσο το μετανιωνε ακομα για την ανωριμοτητα του τον ακουγα αφηρημενα διοτι καταλαβα ότι ειχα βρει την λυση τοτε.
Το θεμα δεν είναι να περασει η αγαπη.
Το θεμα είναι να ζουμε με αυτην, διοτι δεν ποναει.
Ο ερωτας ο ποθος και ο εγωισμος πονανε.
Μιλαγα με εναν ανθρωπο που παντα θα εχω στην καρδια μου, ομως δεν τον ποθουσα πλεον ουτε ηθελα να ζησω μαζι του.
Τον κουβαλουσα μεσα μου για 10 χρονια, αλλα στην πραγματικοτητα, κουβαλουσα τις πληγες μου,πληγες απο ερωτα και απορριψη, και πληγωμενο εγωισμο, και κακο self image σαν αποτελεσμα ολων αυτων.
ομως η αγαπη δεν εχει καμια σχεση με ολα αυτα.
Η αγαπη ειναι στην φυση μας,και πηγαζει απο μεσα μας.
Την νιωθουμε οταν την εκδηλωνουμε, παρα οταν την δεχομαστε..
Αγαπω πολλους ανθρωπους γυρω μου, και μερικοι το εκμεταλλευονται...συμβαινει...
Δεν χρειαζεται να το εκδηλωσω, (σε μερικες περιπτωσεις, η αξιοπρεπεια δεν μας το επιτρεπει αλλωστε...)
Μπορω ομως να το βιωσω, και ειναι μια προσεγγιση που δεν ειχα σκεφτει,
Και με ευχαριστει... ειναι ευχαριστο συναισθημα after all
Comments