Monday, August 08, 2005 Διαζυγιο και σεις?

Χτες εκαιγα τις αναθυμιασεις τις μπυρας που ήπια το προηγουμενο βραδυ.
Με 4 ωρες υπνο για 5 νυχτες στην σειρα, συν κατι προσωπικα προβλήματα, δεν ήταν ότι πιο έξυπνο εκανα.
Ομως είχα διαθεση να έρθω κοντα με κάποιον.
Και ήξερα ότι νηφάλια, δεν υπηρχε περιπτωση. Θα υπερισχυε η λογική και ολοι οι λογοι του why not do it.
Xτες λοιπον σκεφτόμουν, αφτερ δε φακτ.
Δεν ήμουν ευχαριστημενη με τον εαυτο μου.
Περα του γεγονοτος ότι με πιασανε τρομερες ανασφάλειες που παραλίγο να καταστρέψουν όλη την σκληρη δουλεια που έκανα με τον εαυτό μου τοσους μήνες, δεν μου άρεσε αυτό που έκανα.

Καμια σχέση με το άτομο η το τι έγινε.
Αλλά το γιατι, και το πως χειρίζομαι εγώ τον εαυτό μου.



Ψαχνω για αγαπη, ναι?
Οχι ετοιματζιδικη, οχι αυτο που βλεπουμε στα εργα, ουτε εναν μπαμπα για την μικρη, οπως εχω ακουσει κατα καιρους απο ασχετους...:D
Ψαχνω για
κάτι που σε κάνει ενω ψωνίζεις, να θύμηθείς ότι του αρέσουν οι μπανάνες και να του πάρεις...να τις αγοράσεις για κέινον, χωρίς να αναρωτηθείς αν θα νιώσει στριμωγμένος, νταντεμένος...
Εναν ωμο στον οποίο μπορω να κλαψω και να φωνάξω πόσο μαλάκας είναι ο προιστάμενος, ο πρωην/ο πατερας/ ο Νταρθ βέιντερ/ whatever και που θα με αγκαλιάσει στεναχωρημένος για μένα, ακόμα κιαν η αιτία της στεναχώριας μου είναι βλακεία.
Καποιος που θα με κοιτα την ωρα που κοιμάμαι και θα νιωθει ευτυχισμενος και καλα, και θα με παιρνει αγκαλιά.
Καποιος που θα του κρεμεται μια μυξα και θα του την σκουπιζω χωρις να αηδιαζω. H εστω θα του το πω χωρις να ερθει το καρδιακο επεισοδιο.
Να μην υπαρχει αναγκη μυθου, να μην υπαρξει τραυματικη απομυθοποιηση.
Καποιος που θα έρχεται σπίτι και δεν θα νιώθω στα καρφιά αν πάει στο μπανιο η στην κουζινα, που θα γυρνάω και θα τον πιάνω να με κοιτάει τρυφερα ενω προσπαθω να ανοιξω ένα μπουκάλι.
Που θα του αρεσω αβαφτη και βαμμενη.
Που θα γουσταρει οταν θελω σεξ, και θα γουσταρει οταν θελω τρυφεροτητα.
χωρις καταταξεις και κρισεις και προσπαθεια...

Τις κυριακές που θα μπορω να είμαι μαζί του,να παιρνει τις εφημερίδες του και γω να κάθομαι στον υπολογιστη η να διαβάζω το βιβλίο που έχω παρατήσει έδω και μέρες. Η να διαβάζω εγω και αυτός να κάνει δουλειά για το γραφείο του-ξέρω γω?
Μαζί και άνετα.
Καποιος που θα τον κοιταω την ωρα που μιλάει, γελαει και ενω θα ειναι ασχημος, (η ωραίος), εγω θα εχω ανακαλύψει τα όμορφα φρύδια του, το άψογο δεξί του αυτί η την χροια της φωνής του και θα φουσκώνω απο περηφάνεια που είμαι δική του.

Και τα βράδια, να γίνομαι δική του.
(όχι και κάθε βράδυ, εχουμε και άλλα πράγματα να κάνουμε, το παμε.)


Ένα καλοσυνάτο βλέμμα, μια κατανόηση και μια καλή διαθεση, μαζί με μια τάση ανεξαρτησίας.
Αγάπη.


όχι φόρτωμα.
οχι κόντρα...ανταγωνισμος για το ποιος δινει και ποιος παιρνει.
οχι βαρος είτε απο την αδυναμια να σταθει μόνος του, ουτε από την πιέση να σε κάνει όπως "πρεπει"(οπως θέλει δηλαδη)
Σεβασμος.
Αγάπη, δηλαδη.love actually :p


Κάθομαι αυτες τις μέρες και γραφω στο αγγλικο μπλογκ από μια ιστορια(καμια φορά τυχαία) που μου έχει μεινει με την εκάστοτε σχεση που είχα.
Με βοηθάει να δω τι κοινο υπήρχαν σε όλες, τι είναι αυτό που μου έμεινε, και να θύμηθω ποια ήμουν.Και ειμαι ακομα η ιδια, το οτι εγινα μαμα δεν αλλαξε και πολλα πραγματα, οι γυρω μου αλλαζουν.

Μου αρέσει αυτη η διαδικασια αναπόλησης.
Με ταξιδεύει και για λίγο ξαναζω την κάθε στιγμη και βγαινω απο την διαδικασία με την καρδιά μου πιο γεμάτη και πιο ξεκάθαρη στο τι θα ήθελα.
Και φυσικα μαθαινω ακομα λιγο ποια ειμαι...


Πολλοι με αντιμετωπίζουν διαφορετικα λόγο της μικρής και αυτό ειναι κάτι που το ανακάλυψα από τοτε που άρχισα να βγαίνω λίγο.
Είναι αστείο, γιατι εγω ειμαι αυτή που δεν θέλει κανέναν στο σπίτι "μας" και στην ζωή "μας", εγώ είμαι αυτή που δεν θέλει να μοιραστεί αυτό που έχω με την μικρή και να το φτυνήνω με την παρουσία του εκάστοτε.
Μπορεί να είμαι ψωνάρα, αλλά νιώθω ότι ο άλλος πρέπει να είναι κάτι το εξαιρετικό για να μπει στην ζωη μας.
(Αλλο πράγμα οι φίλοι, οκ?)

Με σοκάρει το γεγονός ότι σκέφτονται "τι θα κάνω" η" τι σκεφτομαι και τι θέλω"( η τουλάχιστον αυτα που νομιζουν οτι θελω και σκεφτομαι) και αναλαμβάνουν ευθύνες σε ενα θέμα που δεν τους αφορά καθόλου.
Ακουσα προσφατα το απιστευτο.
"αν η κόρη σου δεθει μαζί μου? γιατι την αφήνεις να με αγκαλιάζει?"
Ωπα ρε μεγαλε, σε αγκάλιασε ένα 4χρονο κοριτσάκι και αμέσως υπέθεσες ότι σε πήγα στην εκκλησία μην χάσω το κελεπουρι τον γαμπρο η το κοροίδο που θα σου φορτωθει?
Συγνώμη που γελάω αλλά θεωρω πολυ ψωνια κάτι τετοια άτομα.
Το προβλημα βέβαια είναι δικό τους και μόνο, οι αντιλήψεις και οι προκαταλήψεις ότι μια χωρισμένη θελει πχ ξεπέτες η αν δεν θέλει ξεπέτες, θέλει να βρει άντρα να μεγαλώσει το βλάσταρι της...


Γελάω.... αλλά με γεμίζει και πικρα για το πόσο κοντόφθαλμος είναι ο κόσμος.
Ενας χωρισμένος άνθρωπος είναι ένας ανθρωπος που πόνεσε πολύ.
Είναι ένας άνθρωπος που έχασε το σπίτι του.
Το δωματιο του, τον χώρο που αγάπησε και έφτιαξε με πολλά όνειρα.
Που επένδυσε στο σπίτι, στον άνθρωπο δίπλα του.
Που σηκωσε τα μανίκια να δουλέψουν μαζί για να είναι πάντα μαζί, που προσπάθησε και κατάφερε να θέλει τον άλλον ακόμα και αφού μάζεψε τις βρωμερες κάλτσες του και ακόμα κιαν ξέρει ότι αυτή εχει το κάκο συνήθειο να λουζεται κάθε 7 μέρες.Που πίστεψε σε αυτό που φτιαχνανε και η απόδειξη ειναι τα παιδιά τους.


Είναι ένας άνθρωπος που βίωσε ξεριζωμα, απωλεια του μέλλοντός του και της ταυτότητας του. Ενας άνθρωπος που πιθανον ξυπνάει σε ξένο σπίτι και θέλει να γυρίσει σπίτι του, μονο που το σπίτι του δεν υπάρχει πια.
Ενας τέτοιος άνθρωπος θέλει σεξ?
Ισως στην αρχη για επιβεβαιωση, αν συν όλα τα άλλα έφαγε και προδοσια.Κάτι που αντρεπει ακόμα και την κρίση του.
Όμως ένας τέτοιος άνθρωπος, θέλει αγάπη. Κατανόηση.
Συντροφικότητα.
(Ολοι θέλουν συντροφικότητα κατα βάθος, αλλα ο διαζευγμενος που την βιώσε για λίγο και την εχασε πιο πολύ πιστεύω...αν πιστεύει ακόμα σ αυτην)

καποιος που χωριζει απλα, εχασε τα ονειρα ενος μελλοντος που μπορει να ηταν πιθανο. Μαζευει τα κομματια του, λεει" δεν ηταν αυτος ο ανθρωπος μου" και προχωραει.
Ενας παντρεμενος που χωριζει, χανει τον ανθρωπο του.Χανει το κοινο οραμα(αλλιως γιατι πηρες το γαμημενο το στεγαστικο δανειο?) δεν χανει κατι το αυλο, χανει κατι το πολυ πραγματικο, την γη που παταει και τον εαυτο του, το λιμανι του, την ζωη του και φυσικα τσακιζεται το πνευμα του.
Η Κουμπλερ Ρος που εγραψε τα 5 σταδια αποδοχης του θανατου, μαζι με αλλους ψυχολογους λενε οτι το πιο οδυνηρο συναισθημα μετα τον θανατο ειναι αυτος του διαζυγιου.



Αν ένας τέτοιος άνθρωπος καταφέρνει να επιβιώσει, να επουλωθει, να προχωρήσει και να
γελάει μπροστά μας, αξίζει τον σεβασμό μας.
Αν μη τι αλλο, σεβασμο για την οδυνη του.

Ασχέτως αν το περνάνε σχεδον οι μισοι, δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι μια πολυ τραυματική εμπειρια.
Και κρίμα που έπρεπε να το περάσω και γω για να το καταλάβω

Comments

Popular Posts