Monday, August 22, 2005 Νομιζω....καθαρισα.

Πηγα σήμερα στην γκαρσονιερα/πρωην στουντιο τατου, να μαζεψω τα συνεργα μου, και να δω σε τι κατασταση ειναι. Ειχα να μπω και να κατσω μεσα εκει πανω απο 5 λεπτα, 2 χρονια.
Πηρα το φορητο κασσετοφωνο και πηγα να μαζεψω.


Δεν εβρισκα το κοντρολ του κλιματιστικου και εβριζα στην σκεψη οτι οι υποψηφιοι ενοικιαστες θα το ζητανε και με το δικιο τους.
Αρχισα να κατεβαζω τις φωτογραφιες με τα τατου που ειχα κανει, με προσοχη, να μην σκιστουν, γιατι θα μου χρειαστουν ισως, καποια στιγμη,...σε καποιο αλλο μαγαζι, οταν μπορεσω να ξαναπιασω τα εργαλεια μου.
Κοιταζα το σημαδι στο τοιχο και σκεφτηκα οτι δεν γλυτωνω το βαψιμο...και οι γκεισες μου στον τοιχο?
Η γοργονα?

Οπως κατεβαζα τις φωτογραφιες θυμομουν με ποσο ενθουσιασμο και αγαπη τις ειχα βαλει, μελετημενα σε καθε γωνια...ενθουσιασμενη για την καινουργια δουλεια που ξεκινουσα με τον αντρα μου. Που του εκανα δωρο αυτο που παντα ονειρευοταν αλλα δεν τολμουσε, ενα στουντιο τατου,που με εμπιστευοταν αρκετα να ξεκινησουμε και εβαλε τις οικονομιες του.Που θα καναμε κατι μαζι.

κατεβαζα τις φωτογραφιες, μεσα σ αυτες και αυτες των τατουαζ που του ειχα κανει. Το πρωτο, ποσο ειχα συγκινηθει με την εμπιστοσυνη του.
Το δευτερο.
Ποσο ειχα κλαψει με την κριτικη του επειδη δεν ηταν τελειο και ποσο ειχα κλονιστει οτι δεν κανω γι αυτην την δουλεια, επειδη στο τελειωμα μιας γραμμης, ειχα αφησει ενα δευτ. πιο πολυ την βελονα και ειχε χοντρυνει η γραμμη.
Πως κλαμμενη του φωναξα "τι θες απο μενα? καθεσαι να στο κανω για να μαθω η οχι, πως περιμενεις την τελειοτητα?"
Μετα φυσικα ηθελε κι αλλο κι αλλο αλλα καθε φορα ετρεμα την ωρα που θα καθοταν στην καρεκλα.
Ολα του φταιγανε, ολα τα εκανα λαθος.
Οσπου μια μερα του δηλωσα οτι δεν του ξανακανω, να παει σε καποιον αλλο, η να κατσει να μαθει πως γινεται και μετα να μιλησει.


Δεν με συγχωρεσε, φυσικα.


Εδιωξα την αναμνηση. Μπροστα μου ηταν το τατουαζ ΤΗΣ.

Εκανα μια σκεψη αρρωστημενη.
Πως νιωθουν αραγε που και οι δυο εχουν εμενα πανω τους, το βραδυ?
Απ την ψυχη τους δεν θα φυγω, οι κινεζοι λενε οτι δημιουργουμε "χρεη" οταν παρεμβαινουμε πανω σε μια ζωη ειτε σωζοντας την,ειτε...

Τραβουσα πια τις φωτογραφιες ατσαλα απο τον τοιχο.
Δεν θελω αυτο το κομματι του παρελθον μου.
Δεν θελω να υπαρχει.
Δεν θελω να το θυμαμαι.

εκανα τις φωτογραφιες κουβαρι και βγηκα στο μπαλκονι.
Ξαφνικα ηθελα να καπνισω.
Θυμηθηκα τα απειρα βραδια που καθομουν στο ιδιο μπαλκονι.
Προσπαθησα να θυμηθω το σπιτι μου πριν γινει εργαστηριο.
Την ζωη μου πριν παθω μετωπικη.
Εμενα.
τα ονειρα μου, το γελιο μου, την ανεμελια μου.

Δυσκολευτηκα.
Συγκεντρωθηκα και θυμηθηκα τα παρτι μου, τον Γιωργο να παιζει το συνθεσαιζερ, τον Δημητρη να παιζει μονοπολι και σκραμπλ στο πατωμα, την Μαριανα να γελαει, εμενα αυτονομη, δυνατη, ανεξαρτητη...πιο ψηλη θα λεγες....

τον Κιρι στο υπνοδωματιο να μου γελαει σαν μωρο.
μωρο...
η μικρη μου στο παρκο την ωρα που δουλευα...επιστροφη...

Ξεκινησα να βγαζω τις φωτογραφιες της απο τον τοιχο.
Την μεγαλη αφισα απο το gelato, την αφισα που διαφημηζε τα αποκριατικα του carrefour, την φωτο απο τα HRA, τις απλες φωτογραφιες που τραβηξαμε ολοι μαζι...

Τις διπλωσα με προσοχη.

Εβγαλα τον πινακα που ειχα φτιαξει με μενα και τον αντρα μου αγκαλια γυμνους σε κοκκινο ινδικο φοντο.
Τι να το κανω αυτο τωρα?
Το κοιταξα.
στην φωτο με κρατουσε αγκαλια στο στηθος του.
κατι που δεν εγινε ποτε.
Παντα αυτος κουρνιαζε.
Ποτε δεν ειχε θεση για μενα στην στεναχωρια μου.
Ισως με τον πινακα εκφραζα την αναγκη μου.

Επιασα την εκφραση του ομως....
Να το πεταξω?
Να του το δωσω?
...
Θα το πεταξω.




Μαζευα στα κουτια. Θυμηθηκα την μετακομιση, αυτην που εκανα οταν εφευγα απο το σπιτι μας. Πως μαζευα αλμπουμ, βιβλια,το διακοσμητικο που μου αγορασε στα γενεθλια μου, την καμερα που μου πηρε οταν γεννηθηκε το παιδι, κομματια σπασμενων ονειρων και εκεινος κοιταζε τηλεοραση με σκοτεινο βλεμμα. Πως εγω κρατουσα τα δακρυα μου, οχι γιατι εφευγα αλλα γιατι κατεβαζα την ζωη μου κομματι κομματι, ονειρο ονειρο.... και αντλουσα δυναμη να γεμισω αλλη μια κουτα...αλλη μια...και να προσπαθω να συγκεντρωθω στο πως θα εφτιαχνα το νεο μου σπιτι...
ποιο νεο μου σπιτι;
Αυτο ειναι το σπιτι μου.Παναθεμα σε.

Φλασια.
Ξυπνουσα στο νεο σπιτι και δεν αναγνωριζα τους τοιχους.
Και αμεσως εκλαιγα γιατι ηθελα να παω σπιτι μου.
Δεν υπηρχε ομως.
Ειχε εξανεμιστει.
Μεσα σε ενα βλεφαριασμα, ειχε εξαφανιστει το σπιτι, ο στοργικος(αν και στριμμενος) συζυγος, το μελλον μου, η βαση μου, η φιλη μου, και η αισθηση ταυτοτητας μου και αξιας μου.
Ενιωσα να επιταχυνεται η ανασα μου και να σφιγγομαι.
Ο θυμος που δεν εκφρασα τοτε...
που δεν θα εκφρασω ποτε γιατι η μικρη δεν φταιει σε τιποτα,
ειναι ακομα εδω...τελικα.
Γαμωτο.



Οταν τελειωσα με το κυριο δωματιο πηγα στο εργαστηριο.
Σηκωσα τον κλιβανο.
τον ιδιο κλιβανο που μου ειχε κανει δωρο με λαμψη στα ματια.
τον ιδιο κλιβανο που μου ζηταει εδω και 2 μηνες να του δανεισω....για να δουλεψει...εκεινη.
Την δουλεια μου, τον αντρα μου, το σπιτι μου, τον κλιβανο μου....μηπως να δωσω και το βρακι μου?
λεω....αν βολευει....μην ντραπειτε.
Επιασα τον εαυτο μου να χαμογελαει...ειναι τοσο θρασυ και γελοιο που διωχνει την τραγικοτητα.
Μπορει και να τους χαρισω τον εξοπλισμο...αν αποφασισω οτι δεν θα μου ξαναχρειαστει.
Χαρα που θα κανουν...


Μαζεψα τον εξοπλισμο, τον εβαλα στην ντουλαπα προσωρινα.
Μου ελειπε το τατου.
αλλα πως να ξαναπιασω βελονα μετα απο ολα αυτα?

Δεν θελω να ειμαι στον ιδιο πλανητη μαζι τους, ποσο μαλλον στον ιδιο τομεα εργασιας( ειμαστε και λιγοι)



Τσατιστηκα.
Μετα απο 1,5 χρονο εντατικης θεραπειας και πισωγυρισματων, ξεπερασα και τον πονο, και την προδοσια, και την ντροπη, και την ενοχη και ολα.
Ξεπερασα και τα οποια συναισθηματα ειχα.






σημερα δεν εκανα πισωγυρισμα.
αλλα τσατιστηκα.
γιατι εχω ΤΕΤΟΙΕΣ αναμνησεις στην ψυχη μου.

Comments

Popular Posts