Tuesday, September 06, 2005 Πρωτη μερα....
Hταν πολυ περιεργο το σημερινο.
Πηγα την κορη μου στην ιδια σταση που πηγαινα εγω για χρονια.
Κοιταζα τον ιδιο δρομο στον οποιο τουρτουριζα χειμωνες.
Τα κτιρια ειχαν αλλαξει λιγο, περισσοτερα μαγαζια.
Φυσικα τον δρομο τον εβλεπα καθε μερα αλλα τωρα σκεφτομουν το παρελθον.Κοιταξα κατω το ξανθο κεφαλακι και αναρωτηθηκα αν θα φοβοτανε να μπει στο πουλμαν.
Οταν αυτο ηρθε, μου φωναξε
"μονη μου"
Ουτε γυρισε.:D
Χωθηκα γρηγορα στο αμαξι να προλαβω να φτασω στο σχολειο πριν απο κεινη οπως της το ειχα υποσχεθει.
Συγκινηθηκα. Μεγαλωνει.
Καθησα στο σχολειο για τις λεπτομερειες, πηρα τον πατερα της τηλεφωνο για καποιες λεπτομερειες.
Την πρωτη φορα ηταν νορμαλ.
Οταν του ζητησα μηπως πηγαινε απο το σχολειο να σιγουρευτει οτι θα εμπαινε στο λεοφωρειο το απογευμα, μου ειπε οτι δεν μπορουσε.
Ακουγοταν μπουκωμενος.
Εκλαιγε.
Αυτην την φορα δεν θα τον ρωτουσα.
Αυτην την φορα δεν θα τον παρηγορουσα.
Δεν με ενδιεφερε.
Αν και, ενιωσα μια μικρη αμυδρη ικανοποιηση.
Ναι το ξερω, πολυ κακο εκ μερους μου.
Αλλα το σημαντικο ηταν οτι δεν ηταν χαρα.
Αλλα ικανοποιηση.
Γιατι καλα θα ηταν να μην υπαρχουν καποιες καταστασεις.
Αλλα απο την αλλη, ας φανε το κεφαλι τους, βαρεθηκα να παρακολουθω την σαπουνοπερα.
Τελειωσα τις ερωτησεις μου και το κλεισαμε σαν να μην καταλαβα τιποτα.
Πηγα σπιτι και αρχισα να μαζευω.
ενα μηνα τωρα αυτο περιμενω...το σπιτι ειναι γεματο κουτες, τσαντες βαλιτσες εποχιακα...η ωρα περασε πολυ γρηγορα.
Το μεσημερι ξανα μανα, down memory lane. Ιδια σταση που η μητερα μου με περιμενε τα μεσημερια. Θυμαμαι μονο ενα απογευμα που κατεβηκα απο το σχολικο και ειχε κοψει τα μαλλια της.
Πιθανον να γινει και με μας καποια στιγμη....
...Κοπηκε η αναπνοη μου για ενα λεπτο.
Ξαναθυμηθηκα ποσο σημαντικη υπαρξη ειναι η Μαμα.
Ποσο πληγωνεσαι αν σε κοιταξει στραβα, πως ολα αρχιζουν και τελειωνουν με κεινη.
Ηταν τοσο περιεργο να ειμαι εγω στον δρομο να περιμενω.
Οποτε την πηγαινα περισυ στο σχολειο, δεν ξεκολλαγα.
Ηταν η μοναδικη "ριζα" που εχω.
Το μοναδικο σχολειο στο οποιο καθησα πανω απο 2-3 χρονια.
Ηταν και τα αλλα...αναπολουσα την παιδικη μου ηλικια, την μυρωδια των διαδρομων, της γραμματεας του διευθυντη...η ιδια...
Οπως και η φετεινη δασκαλα της μικρης, ειναι η παλια δικη μου. Την ειχα στην τελευταια ταξη του δημοτικου.
Κοιταζα λοιπον το πουλμαν να ερχεται και ενιωθα οτι ενα βλεφαρισμα πιο πριν, εγω ετοιμαζομουν να κατεβω τα σκαλια με την βαρια τσαντα, η μαμα μου ηταν στον δρομο.
Οχι εγω.
"μαμα φιλακι"
Πηδηξε στην αγκαλια μου χωρις να ακουμπησει στον δρομο.
"Κοιμοτανε" μου εξηγησε η συνοδος.
Ειχε τυλιξει τα ποδια της γυρω μου, τα μπρατσακια της γυρω απο τον λαιμο μου και το κεφαλακι της ακουμπουσε στον ωμο μου.
Την φιλησα.
Ενιωσα υπεροχα, χαμογελασα, και της ειπα:
"παμε σπιτι μας"
Πηγα την κορη μου στην ιδια σταση που πηγαινα εγω για χρονια.
Κοιταζα τον ιδιο δρομο στον οποιο τουρτουριζα χειμωνες.
Τα κτιρια ειχαν αλλαξει λιγο, περισσοτερα μαγαζια.
Φυσικα τον δρομο τον εβλεπα καθε μερα αλλα τωρα σκεφτομουν το παρελθον.Κοιταξα κατω το ξανθο κεφαλακι και αναρωτηθηκα αν θα φοβοτανε να μπει στο πουλμαν.
Οταν αυτο ηρθε, μου φωναξε
"μονη μου"
Ουτε γυρισε.:D
Χωθηκα γρηγορα στο αμαξι να προλαβω να φτασω στο σχολειο πριν απο κεινη οπως της το ειχα υποσχεθει.
Συγκινηθηκα. Μεγαλωνει.
Καθησα στο σχολειο για τις λεπτομερειες, πηρα τον πατερα της τηλεφωνο για καποιες λεπτομερειες.
Την πρωτη φορα ηταν νορμαλ.
Οταν του ζητησα μηπως πηγαινε απο το σχολειο να σιγουρευτει οτι θα εμπαινε στο λεοφωρειο το απογευμα, μου ειπε οτι δεν μπορουσε.
Ακουγοταν μπουκωμενος.
Εκλαιγε.
Αυτην την φορα δεν θα τον ρωτουσα.
Αυτην την φορα δεν θα τον παρηγορουσα.
Δεν με ενδιεφερε.
Αν και, ενιωσα μια μικρη αμυδρη ικανοποιηση.
Ναι το ξερω, πολυ κακο εκ μερους μου.
Αλλα το σημαντικο ηταν οτι δεν ηταν χαρα.
Αλλα ικανοποιηση.
Γιατι καλα θα ηταν να μην υπαρχουν καποιες καταστασεις.
Αλλα απο την αλλη, ας φανε το κεφαλι τους, βαρεθηκα να παρακολουθω την σαπουνοπερα.
Τελειωσα τις ερωτησεις μου και το κλεισαμε σαν να μην καταλαβα τιποτα.
Πηγα σπιτι και αρχισα να μαζευω.
ενα μηνα τωρα αυτο περιμενω...το σπιτι ειναι γεματο κουτες, τσαντες βαλιτσες εποχιακα...η ωρα περασε πολυ γρηγορα.
Το μεσημερι ξανα μανα, down memory lane. Ιδια σταση που η μητερα μου με περιμενε τα μεσημερια. Θυμαμαι μονο ενα απογευμα που κατεβηκα απο το σχολικο και ειχε κοψει τα μαλλια της.
Πιθανον να γινει και με μας καποια στιγμη....
...Κοπηκε η αναπνοη μου για ενα λεπτο.
Ξαναθυμηθηκα ποσο σημαντικη υπαρξη ειναι η Μαμα.
Ποσο πληγωνεσαι αν σε κοιταξει στραβα, πως ολα αρχιζουν και τελειωνουν με κεινη.
Ηταν τοσο περιεργο να ειμαι εγω στον δρομο να περιμενω.
Οποτε την πηγαινα περισυ στο σχολειο, δεν ξεκολλαγα.
Ηταν η μοναδικη "ριζα" που εχω.
Το μοναδικο σχολειο στο οποιο καθησα πανω απο 2-3 χρονια.
Ηταν και τα αλλα...αναπολουσα την παιδικη μου ηλικια, την μυρωδια των διαδρομων, της γραμματεας του διευθυντη...η ιδια...
Οπως και η φετεινη δασκαλα της μικρης, ειναι η παλια δικη μου. Την ειχα στην τελευταια ταξη του δημοτικου.
Κοιταζα λοιπον το πουλμαν να ερχεται και ενιωθα οτι ενα βλεφαρισμα πιο πριν, εγω ετοιμαζομουν να κατεβω τα σκαλια με την βαρια τσαντα, η μαμα μου ηταν στον δρομο.
Οχι εγω.
"μαμα φιλακι"
Πηδηξε στην αγκαλια μου χωρις να ακουμπησει στον δρομο.
"Κοιμοτανε" μου εξηγησε η συνοδος.
Ειχε τυλιξει τα ποδια της γυρω μου, τα μπρατσακια της γυρω απο τον λαιμο μου και το κεφαλακι της ακουμπουσε στον ωμο μου.
Την φιλησα.
Ενιωσα υπεροχα, χαμογελασα, και της ειπα:
"παμε σπιτι μας"
Comments